Op 18 febrauri hebben we Maleisie alweer gedag gezegd en onze reis voortgezet in Indonesie. Het plan was om vanuit Melaka met de boot over te steken naar Sumatra, maar dit bleek toch niet zo handig. Daarom terug gegaan naar Kuala Lumpur op vanuit daar naar het noordelijker gelegen Medan te vliegen. Daar aangekomen direct een lokale bus gepakt naar Bukit Lawang (plaatsje in de jungle), zo'n 3 uur rijden. Onze eerste ervaring met Indonesie was meteen een feest. De bus was bomvol, maar gelukkig hadden we een zitplaats weten te bemachtigen. Sumatra heeft na de bomaanslagen op Bali, de tsunami en de onrust in de provincie Aceh een enorme terugloop van toeristen te verduren gehad. De bevolking hier was dan ook dolblij met onze komst! Enkele medereizigers begonnen trots te vertellen over hun land en al rijdend door de palmplantages en rijstvelden leerden we onze eerste woordjes Indonesisch. Deze taal is vrij makkelijk te leren omdat werkwoorden niet vervoegd worden en er bijna geen grammatica bestaat. Al snel stelden we als doel de basis van de taal te leren om zo dichter bij de mensen te kunnen komen.

In de bus leerden we Amar kennen, een man die was opgegroeid in de omgeving en nu werkzaam was als junglegids. Aangekomen in Bukit Lawang bracht hij ons naar Garden Inn, een hostel met het allerleukste personeel wat je je maar kan wensen! Bukit Lawang heeft nog een extra klap te verduren gehad: het ligt aan een snelstromende rivier en in 2006 is er een vloedgolf van 12 meter hoog door het dorp gespoeld waarbij alles wat los en vast zat werd meegesleurd en er zo'n 400 mensen omkwamen. Na de tsunami kwam er echter geen geld meer van de overheid en moest de plaatselijke bevolking het dus zelf redden. Ze doen er hier dan ook alles aan om het de weinige toeristen zo goed mogelijk naar hun zin te maken. Wij werden uitgenodigd om de volgende dag met Amar en Fadil (manager van het hostel) per motorbike de omgeving te gaan verkennen; we hoefden alleen de benzine maar te betalen (35 eurocent per liter)! Fadil liet ons zijn dorp zien en bracht ons naar rijstvelden, palmolieplantages, en een man die bruine suiker en tuak (= lokale drank voortgekomen uit gistingsproces van bruine suiker sap) maakte. Fadil had er zijn taak van gemaakt om Marlies zo snel mogelijk Indonesisch te leren, zodat hij zo min mogelijk Engels hoefde te spreken (niet z'n sterkste punt!). Aan het eind van de dag had Marlies dan ook al een aardig woordje Behasa.

De 2 dagen daarop hadden we een jungletrekking geboekt met Amar dus de volgende ochtend trokken we samen met twee engelsen, een rus en gidsen Amar en Thomas de bush in. Bukit Lawang staat bekend om haar Orang Utan rehabilitatiecentrum dus in de jungle rondom het dorp zijn veel semi-wilde Orang Utans te vinden. De meesten zijn weggehaald bij mensen die ze als huisdier hielden waardoor ze dus niet mensenschuw zijn. Er was er zelfs een die om je nek ging hangen en niet meer losliet; gegarandeerd mooie foto's! Na 7 uur klimmen en dalen door de vochtige, warme jungle kwamen we eindelijk aan bij de rivier waarnaast het kamp lag waar we die nacht gingen doorbrengen. Eerst een welverdiende verfrissende duik genomen in de achtergelegen waterval waarna we ons installeerden in het kamp. De mannen haden een heerlijke maaltijd klaargemaakt en daarna moesten er spelletjes worden gespeeld: we hebben ons kapot gelachen! Die nacht sliepen we onder een afdakje van plastic zeil op een niet noemenswaardig matje (op de grond dus) met als gevolg dat we de volgende ochtend redelijk gebroken wakker werden, hoe avontuurlijk?! Na een goed ontbijt in het bijzijn van een tiental makaken en twee enorme varanen hebben we het kamp opgeruimd en zijn we in een soort geimproviseerde rubberboot al raftend de rivier afgezakt, terug naar Bukit Lawang. 's Avonds moe maar voldaan genoten van de muzikale kwaliteiten van de plaatselijk bevolking: ze kunnen allemaal gitaar spelen en zingen als de beste! De volgende dag had Mayo de welbekende maag- en darmkrampen te pakken en heeft dus de dag in bed doorgebracht. Marlies maakte zich nuttig door met Fadil, Pino (kok en grootste lachebek van het hostel) en de andere jongens de hostelbar van een laagje verf te voorzien, zodat de Garden Inn de meer toeristen zou aantrekken. Doordat ze minimaal een kop groter is de jongens werd ze al snel gedirigeerd naar de hoogste plekjes, en Fadil maar lachen dat ze nu zijn werker was :P

De dag daarop toch maar vertrokken naar Berestagi; een lange en vermoeiende rit (de infrastructuur hier op Sumatra is niet om over naar huis te schrijven). Berestagi is een dorpje in een hogergelegen vulkanisch gebied. Daar de plaatselijke zondagmarkt bezocht waar naast kleding, groente en specerijen ook levende vissen en kippen werden verkocht die op bestelling geslacht en schoongemaakt werden... in de brandende zon! De Nederlandse keuringsdienst van waren zou spontaan een rolberoerte krijgen! Marlies heeft de volgende dag nog een tour door de omgeving gemaakt met een local genaamd Smiley, een kerel met enorme dreadlocks die veel kon vertellen over het Karo-volk; een van de zes oude Batak-volken die nog steeds in de typische traditionele 'longhouses' wonen. Mayo ging gezien haar fysieke toestand niet mee.

Na Berestagi koers gezet naar het eiland Samosir. Dit eiland ligt in Lake Toba, een enorm vulkanisch kratermeer dat 80.000 jaar geleden ontstond. Bij een uitbarsting 50.000 jaar later werd Samosir geboren en werd het land van het Toba-volk, een ander Batak-volk waarvan nog veel is terug te vinden op het eiland zoals de longhouses, traditionele dansvoorstellingen en de topattractie: de Stone Chairs. Deze verzameling stenen stoelen en bankjes werden vroeger gebruikt voor rechtspraak en was ook de plek waar het gruwelijke doodvonnis werd voltrokken. Tegen wat extra betaling liet de jongen die de kaartjes verkocht door middel van een toneelstukje zien hoe dit allemaal in z'n werk ging, hilarisch!

Mayo was inmiddels weer beter dus konden we ons opmaken voor de lange reis naar Pulau Weh, een eiland helemaal ten noorden van Sumatra. Na een 4 uur durende busreis kwamen we aan in Medan vanwaar we een nachtbus namen naar Banda Aceh. Deze rit was alles behalve comfortabel: de buschauffeur reed als een maniak, de airco stond op vriezen, uit de speakers klonk non-stop slechte muziek en de stoelen waren niet ontworpen op Nederlandse benen... Om 7 uur 's ochtends arriveerden we op het busstation in Banda Aceh. Vandaar namen we een becak, soort brommer met zijspan (zoals Dommel en Semafoor :P ), naar de pier vanwaar de boot naar Pulau Weh vertrok. Tijdens de tsunami zijn er in de provincie Aceh zo'n 220.000 mensen omgekomen. Op weg naar de pier reden we door een verwoest, onderwaterstaand gebied waar hier en daar nieuwe huisjes aangebouwd werden. Op een gegeven moment reden we langs een massagraf waarover de becak-bestuurder vertelde dat daarin 5000 lichamen begraven liggen, heel indrukwekkend allemaal.

Al wachtend op de boot ontmoetten we de Nederlandse zusjes Tamara en Cathelijne en de Canadees Geoff, die al een tijdje samen reisden. We besloten op het eiland een taxi te delen naar Iboih waar we een slaapplek gingen zoeken. Daar aangekomen onze intrek genomen in een bungalow aan het helderblauwe water van de Indische Oceaan. Het eiland staat bekend om haar geweldige koraalrif dat tijdens de tsunami wonderbaarlijk genoeg vrijwel onbeschadigd is gebleven, dus op zoek naar een duikschool. We kwamen terecht bij Lumba-Lumba, waar we onze gear uit konden zoeken en de volgende dag zouden we om 10 uur worden opgehaald in Iboih. 's Avonds met Tamara, Cathelijne en Geoff gekaart. De electriciteit valt nogal eens uit op het eiland, zo ook de eerste avond waardoor we gewapend met een kaarsje de weg naar onze bungalow terug moesten zien te vinden, best lastig!

De volgende ochtend duiken! Onze verwachtingen werden meer dan waar gemaakt: er zwemt hier zoveel vis en zoveel verschillende soorten, echt ongelovelijk! Het koraal was inderdaad prachtig en we besloten 's middags nog een duik te doen die wederom geweldig was! De dag erop stonden de tweede mooiste duiksites op het programma dus die konden we niet laten schieten. 's Ochtends heeft Mayo haar eerste schilpad gespot, heel gaaf! De foto's zeggen genoeg, zeker de enorme reis waard! Dinsdag zouden we weer vertrekken, terug naar Medan. Omdat de pier aan de andere kant van het eiland lag van waar we sliepen, moesten we eerst een uur met de auto. Bij de pier aangekomen bleek dat de boot 's middags stuk was gegaan en er die dag dus geen mogelijkheid was om van het eiland af te komen. Maar goed dat we nog geen vliegticket hadden geboekt! Maar weer terug gegaan naar Iboih waar iedereen erg verbaasd was over onze terugkomst.

De volgende ochtend alsnog naar Banda Aceh overgestoken, daar de dag doorgebracht waarna we weer met de nachtbus terug naar Medan gingen. We hadden gehoord dat er een 'luxere' bus zou gaan, met ligstoelen, maar die was natuurlijk volgeboekt, dus het werd weer een ritje in de 'maar-ik-wil-nog-helemaal-niet-dood!'-bus. In Medan aangekomen direct naar het vliegveld gegaan waar we vrij makkelijk een vlucht naar Jakarta konden boeken voor die middag. En daar eindigde ons Sumatra-avontuur, voor nu, want we zijn allebei zo onder de indruk van de schoonheid van dit eiland, de mensen en de cultuur dat we zeker terug komen... ooit.

Liefs,

Marlies & Mayo

Ps. Op een of andere manier kunnen we de foto's van Bukit Lawang en Berestagi niet tussen het verhaal zetten, maar ze staan nu wel in het foto-album.