Donderdagmiddag kwamen we aan in Taman Negara, wat Maleisisch is voor Nationaal Park, de grootste van het land en een van de oudste van de wereld (ong. 130 miljoen jaar oud). In tegenstelling tot de Cameron Highlands was het hier wel zinderend heet. We werden met de bus afgezet bij een hostel waar ze geen goedkope slaapplaats hadden, dus op naar het volgende hostel.. en het volgende.. en het volgende.. en... toen hadden we geluk (dachten we..) Samen met ons nieuwe reisgenootje, de Zweedse Andrea, konden we onze intrek nemen in een shabby bungalow, die ingericht was als slaapzaal. Taman Negara ligt aan een rivier, die je moet oversteken om het park in te gaan. Aan de rivier liggen allemaal 'floating restaurants', woonboten ingericht als restaurant. We hebben 's avonds lekker rondgelopen en zijn op tijd gaan slapen.

Midden in de nacht werd ik (Marlies) geirriteerd wakker, ik had overal jeuk! Vooral m'n handen voeten en rug voelde dik en warm en jeukte afschuwelijk. Na een paar keer onder de douche te zijn gaan staan op te stoppen met krabben, ben ik uiteindelijk toch uitgeput in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik doodmoe wakker en zag het resultaat, ik zat onder de dikke rode bulten, en m'n rug was gewoon 1 bult geworden. Bedbugs! Nice! We zijn rustig opgestaan en richting de jungle gegaan. We hebben 2 uur door de nep-jungle (in dit deel stonden nog bordjes met uitleg over allerlei plant- en diersoorten) gelopen en weer een canopy walk gedaan en toen hadden we er al weer genoeg van. Ik wilde naar een dokter en maakte me zorgen over de plekken. Nadat Mayonne nog de nodige informatie had had ingewonnen bij het informatiecentrum over allerlei avontuurlijke dingen, zijn we weer teruggegaan naar het dorpje om op zoek te gaan naar een dokter.

Het doktersbezoek was hilarisch! Nadat we eerder op de middag al 3 keer bij de dokterpost waren geweest, was deze rond 17 uur eindelijk open. Toen we de receptioniste vroegen of er een dokter was, antwoordde ze negatief en ging ze weer door waar ze mee bezig was. Ook de vraag naar een verpleegkundige werd negatief beantwoord, maar na 5 minuten kwam ze met de geniale ingeving dat de arts-assistent ons misschien ook zou kunnen helpen. Even later kwam deze jongeman naar buiten en vroeg wat er loos was. Na de situatie uitgelegd hebben vertelde hij dat ik me moest inschrijven; zo gezegd, zo gegedaan. 3 minuten later had ik 15 ringgit (3 euro) betaald voor het doktersbezoek en was er een officiele status voor me aangemaakt. De receptioniste vertelde ons even te wachten in de 'wachtkamer'. We zaten nog niet of de arts-assistent kwam met de status aanlopen en vroeg heel serieus op een vragende dokterstoon 'Miss Wierda?' Alsof de wachtkamer vol zat! Haha.. Na een grondig lichamelijk onderzoek (hij leek het erg interressant te vinden) en de status helemaal volgeschreven te hebben, vertelde hij dat ik pillen, een injectie en zalfjes kon krijgen. Wat zijn de dokters toch makkelijk hier! Ik vertelde dat ik niet heel veel behoefte had aan een injectie maar de rest graag wilde. Hij begon weer druk te schrijven en gaf de status aan mij, en vertelde dat we de medicijnen bij de apotheek konden halen. Wij weer naar de receptie, waar ze vertelde dat de apotheek een loket verderop was. We deden een stap opzij en daar zat... de arts-assistent! Haha.. een echte one-man show met de arts-assistent in de glanzende hoofdrol! Hij pakte de status aan zocht de medicijnen en gaf mij de status terug als aandenken ofzo. Je vraagt je af wat en voor wie hij in het Maleisisch een halve status heeft volgeschreven..

De volgende dag is Mayonne samen met Hester, een Nederlands meisje wat we in de Cameron Highlands hadden leren kennen en ons een dag later achterna gereisd was, op expeditie naar een van de grotten van Taman Negara gegaan, waar ze levensgrote kikkers heeft gezien. Gekropen heeft door zeer nauwe gangetjes, miljoenen vleermuizen heeft gezien en gebeten is door de eerste bloedzuiger! Ze kwam hevig bloedend terug.. Bloedzuigers klampen zich aan je vast, injecteren je met een antistollingsmiddel, en zuigen je vervolgens leeg :) Het klinkt een stuk enger dan het is, en hier geloven ze dat het goed voor je is en de bloedzuigers je bloed zuiveren. Maar doordat je bloed niet stolt blijf je bloeden totdat het middel uit het wondje is. Na wat dramatische foto's te hebben gemaakt en haar voet verbonden te hebben alsof ze ernstig gewond was, zijn we lekker gaan lunchen.

Omdat het ondertussen weer was gaan regenen besloten we in het restaurant te blijven en lekker spelletjes te spelen. We begonnen met z'n drieen met een spelletje Carcassonne (soort van Kolonisten van Catan). Na een spelletje kwamen er drie Amerikaanse jongens die bij Hester op de kamer sliepen bij en besloten we te gaan kaarten. Voor we het wisten waren we met z'n tienen aan het kaarten en was het alweer tijd voor 'dinner'. Weer een paar uur later werden we vriendelijk doch dringend gevraagd of we van de boot wilde gaan, omdat deze begon af te drijven door een snel stijgende water en we er anders niet meer af zouden komen. Er werd een grootschalige evacuatieactie opgezet en 10 minuten later stonden we allemaal veilig aan de kant. Ons kaartspel werd verplaatst naar een ander niet-drijvend restaurant en rond middernacht vonden we dat het na bijna 12 uur lang spelletjes gespeeld te hebben tijd was om te gaan slapen.

De volgende ochtend zijn vertrokken we naar Kuala Lumpur. Taman Negara was niet wat we ervan verwacht hadden, maar het was uiteindelijk erg gezellig!

Liefs,
Marlies & Mayonne