De reis naar de grens van Laos duurde wat langer dan verwacht, en we kwamen dus bijna een dag later aan dan gepland. De grens overgang naar Laos lag echt in the middle of nowhere, en werd gerund door een lokale familie. Je paspoort werd gecontroleerd op een geldig visum en als je nog een dollar stempelgeld had betaald, mocht je rustig doorlopen. Het is voor de douane eigenlijk illegaal om extra geld te vragen, maarja, waar moeten ze anders hun Beer Lao ‘s avonds van betalen!? Na wat gediscusseer, vooral door de jongens waarmee we reisden gaven de mannen toe dat ze het geld in eigen zak staken, maar dat ze de paspoorten niet zouden stempelen voordat wij een dollar pp hadden betaald. Haha, nouja, het was in ieder geval eerlijke corruptie!

Na een uurtje rijden en varen kwamen we aan op Don Det, een van de 4000 islands midden in de Mekong Rivier. Deze eilanden zijn nog niet ontdekt door het massatoerisme, dus de enige toeristen die je er ziet zijn een paar backpackers. Behalve rond de eilanden fietsen of varen is er niet veel te doen, behalve heerlijk relaxen in je hangmat onder het genot van een goed boek en een heerlijk fruit of coffeeshake. Niet slecht dus! Marlies heeft samen met Engelsman Leigh nog een fietstocht over het eiland gemaakt om een aantal van de prachtige watervallen te bezoeken en te genieten van het rurale Laos. Maar behalve deze piek van activiteit hebben we vooral lekker niets gedaan.

De laatste dag op de eilanden hoorden we dat het Rocket Festival was, de manier voor de Laotiaan om het regenfestival in te luiden. Onder begeleiding van een al ietwat dronken Laotiaan en zijn twee kinderen gingen we in de boot opweg. Na een half uur varen hield de motor ermee op en moest we nog een groot deel van het eiland te voet doorkruizen. Na een half uurtje lopen hoorden we in de verte al luidsprekers en harde muziek, het klonk bijna als een Nederlands festival. Op het festivalterrein stonden een aantal stalletjes met eten, en waren vooral heel veel te dronken Laotianen te vinden. Het nationale drankje Lao Lao (rijstwiskey), werd door iedereen achterover geslagen en we konden lekker mee gaan dansen. Ergens anders op het terrein werden raketten (die in Nederland niet eens door de vuurwerkkeuring heen zouden komen) afgeschoten om de regen op te wekken. Hierbij werd niet echt aan veiligheid gedacht, en een raket gewoon vanuit je hand afsteken was bijna normaal. Na een een paar uur was de lol er wel vanaf en werden de Laotianen iets te handtastelijk (zowel de mannen als de vrouwen) en wilden we naar huis.. Dat was iets makkelijker gezegd dan gedaan. Want de Laotiaan die ‘s ochtends een beetje dronken was, was nu ergens heel ver weg, en niet echt voor rede vatbaar. De boot lag nog aan de andere kant van het eiland, en de man had nog niet veel zin om weg te gaan. Nadat we hem een uurtje hadden laten slapen, en met z'n dochter van 14 naar een oplossing gezocht hadden, liepen we weer terug naar de boot. Een andere boot met backpackers was daar ondertussen ook en omdat onze motor het niet meer deed, kregen we van hun een sleepje.

De volgende dag vertrokken we naar Pakse. Halverwege de busrit kregen we (gelukkig toen we heel langzaam reden) een klapband. Binnen 5 minuten zat er weer een nieuwe band op, en konden we weer verder. Lang leven de slechte wegen hier!

In Pakse ontmoetten we Dave, Dave en Cory (en later Sara en Kate) en samen met Leigh gingen we de volgende dag op scooters op weg naar het Bolaven Plateau. De hooglanden in het zuidoosten van Laos waar behalve veel koffie en thee plantages vooral ook heel veel mooie watervallen zijn te vinden. In drie dagen tijd reden we van dorp naar dorp en legden we zo'n 250 km af op onze scootertjes door prachtige berglandschappen. Alle kinderen langs de weg riepen ons heel enthousiast 'Sabaidii!!' toe, alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien. Het was echt fantastisch, en vooral erg gezellig!

Na Pakse gingen we met de nachtbus naar Vientiane waar we Mayonne d'r verjaardag gingen vieren. Marlies had als cadeautje een hele luxe hotelkamer geboekt waar we dus na een gebroken nacht konden inchecken. Na uigebreid in bad te zijn geweest en even bij te hebben geslapen gingen we op weg naar een tempel waar ze en traditionele kruidensauna en Laotiaanse massages hadden. Het was heerlijk.. Helemaal rozig zijn we ‘s avonds heerlijk gaan eten met Leigh en hebben we nog even wat gedronken op Mayo's bijna-verjaardag. Het nadeel van Laos is dan weer, dat alles in het hele land rond half 11 sluit en dat je na die tijd dus terug moet naar je hotel. Toen Mayonne haar ouders dus om 12 uur ‘s nachts belden, waren wij dus niet aan het feesten, maar lagen we al lekker te slapen. De volgende ochtend werd er om 8uur op onze deur geklopt en kwam het gehele personeel al zingend binnen met een taart met kaarsjes en een heerlijk ontbijt op bed. Mayonne was blij verrast en voelde zich dus toch nog een beetje jarig aan de andere kant van de wereld. ‘s Middags vertrokken we alweer naar Vang Vieng.

Liefs,

Marlies & Mayonne

Ps. Ons nummer is dus: +856207575152