Na een korte vlucht kwamen we aan in de hoofdstad van Indonesie: Jakarta. Over Jakarta hadden we van medereizigers eigelijk alleen maar slechte verhalen gehoord: het zou groot, druk, vies zijn. We hebben vanaf het vliegveld een bus naar de stad genomen, en daar snel een hostel gezocht. We waren na meer dan 40 uur onderweg te zijn geweest erg toe aan een douche en schone kleren! ‘s Avonds een hapje gegeten op Jalan Jaksa, de backpackers straat van Jakarta (een beetje afgekeken van Khao San Road). Al snel merkte we dat Indonesiers geloven dat iedereen hier “mister” heet, want om de 5 stappen die we zetten, er “Hello mister!?” naar ons geroepen, met het daarbijbehorende enthousiast gezwaai en lachende gezichten van zowel kinderen, als bejaarden, als zelfs politie-agenten en beveiligingsmensen. Om 21.00 uur waren we weer terug in het hostel en konden we eindelijk gaan slapen.

De volgende dag op zoek naar de Nederlandse geschiedenis in Jakarta. We zijn naar de Sunda Kelapa geweest, de oude handelshaven waar de VOC zijn schepen aanmeerde. Naast de haven ligt nu een soort van dorp waar verse vis en en ander marktwaar wordt verkocht. Ook zijn er veel winkels met kookgerei (o.a. mooie grote authentieke woks!) en muziekinstrumenten. Naast het dorp staat de oude toren “de Uitkijk”, en als je naar het Taman Fatillah, grote plein ten zuiden van de haven, loopt kom je langs de kippenbrug (oude ophaalbrug) en het huis waar de Nederlandse gouveneur-generaal destijds heeft gewoond. Op het oude dorpsplein staat nog verschillende gebouwen uit de Nederlandse koloniale tijd, waaronder het oude stadhuis, en deze gebouwen behuizen nu bijna allemaal musea. In een ander oud koloniaal pand heeft zich nu Café Batavia gevestigd. Dit Café is door Newsweek Magzine verscheidende malen tot het beste café in de wereld uitgeroepen. Dus gingen wij dat even testen door daar een drankje te drinken :). Het pand is van binnen volledig gerestaureerd, en wanneer je er binnen loopt kan je je helemaal voorstellen dat je opa er 50 jaar geleden whiskey dronk en Javaanse sigaren rookte. Op het menu staat tegenwoordig o.a. kaviaar uit Iran, en je kan je geld er dus goed uitgeven. Wij gingen voor een verse fruit shake, en ook deze smaakte heerlijk. Op hetzelfde plein zit ook het Wajang-poppen (schaduwspel poppen) museum gevestigd. Toen we dar aankwamen bleek dit gesloten te zijn wegens een Hindoeistisch feestdag die dag, maar een jongen bleek de sleutel te hebben en als we hem een beetje geld gaven, zou hij het licht wel voor ons aandoen. Zo grappig, we vermoeden dat dit volledig buiten zijn baas omgaat! Het museum was erg interressant!

‘s Avonds gingen we opzoek naar de Jaya-pub. Marlies d’r oom kwam hier 30 jaar geleden regelmatig als hij voor zaken in Jakarta zat, en wist niet meer of het nog bestond, maar in die tijd was het de plek om als expat heen te gaan. Na bij verschillende mensen navraag te hebben gedaan, bleek het op loopafstand van ons hostel te zijn, dus gingen we er kijken. Het bestond nog! En nog steeds, net als 30 jaar geleden, is het favoriete bij expats. Bij de deur warden we warm onthaald door het PR-meisje en iemand van de band die er die avond zou op treden. Dus even later zaten we met een whiskey-cola in een bruin café te luisteren naar geimproviseerde jazz, bijna net als thuis. De jongen van de band die later zou optreden vertelde dat hij familie in Nederland had, en dat de band hier in Jakarta vaak bij feestjes van expats optrad. Marco Borsato en Frans Bauer behoorden om die reden dan ook tot hun reportoir! Dus een uurtje later hadden wij de grootste lol, toen de band special voor ons “Heb je even voor mij” inzette. Ondertussen werden er door eenzame zakenmannen drankjes voor ons besteld en hadden we erg leuke gesprekken. Rond middernacht moesten we helaas als een soort van Assepoesters onze zakenmannetjes verlaten, omdat het hek van ons hostel dicht zou gaan. Kees bedankt voor de tip, we hebben een erg leuke avond gehad!

De volgende dag was het grauw in Jakarta, en al snel begon het te regenen. Vandaag stond de Monas op het programma. Dit is het nationale vrijheidsmonument van Indonesie, wat gebouwd is door Sukarno, en word in de volksmond ook wel 'Sukarno's last erection' genoemd :P We waren hier de dag daarvoor al langs gelopen, maar door een nationale feestdag was het superdruk. En werden wij ook als attractie beschouwd. We hebben zeker 20 minuten met verschillende Indonesiers van uit het hele lang voor het monument geposeerd. Er was een jongen, die naar het pretpark idee, een foto van jou en het monument maakte en deze direct uitprintte voor 20.000 rupia (= E 1,50, vrij veel geld hier). Verschillende mensen betaalden geld voor zo’n foto om daar met ons voor het monument op te mogen. Echt hilarisch. Wij hebben nu verschillende foto's van mensen die trots hun foto met ons laten zien. Wat een eer!

Omdat het weer zo slecht was zijn we helaas ook vandag niet naar de 132-meter hoge top van het monument gegaan. We zijn wel naar de grootste moskee in Zuid-Oost Azie gegaan, en hebben ons daar laten rondleiden. In deze moskee kunnen meer meer dan 70.000 gelovigen tegelijkertijd bidden (!). Indonesie is de grootste moslimpopulatie ter wereld, bijna 85% van de bevolking is moslim.

De volgende dag vetrokken we alweer naar Bandung. ‘s Ochtends zijn we nog snel even naar het national museum geweest. En een paar uur later zaten reden we in de trein langs prachtige “sawa”-landschappen richting Bandung.

Liefs,

Mayonne & Marlies