Na twee vlotte (en hele koude - rot airco!) vluchten, kwamen we weer aan in Bangkok. Het is tijdens het reizen echt relaxed om ergens terug te komen. Je herkent dingen, weet de waarde van het geld, weet hoe duur dingen zijn en spreekt de taal een klein beetje, het is niet allemaal nieuw, dus het scheelt erg veel tijd en energie om dingen te doen. We hadden besloten om ditmaal dichtbij Khao San Road te slapen, de Backpackerstraat van Bangkok. Al snel vonden we een kamer.

De eerste dagen hebben we eigenlijk vooral op internet gezeten, de website bijgewerkt, de broodnodige mailtjes verstuurd, het nieuws gelezen enz. Het was weer fijn om snel internet te hebben en niet totaal gefrustreerd te hoeven wachten tot hij eindelijk de hotmail-inlog-pagina opende. Behalve internetten hebben we vertoefd op Khao San Road, waar we we alvast alle spullen hebben uitgezocht die we straks in juli mee naar huis gaan slepen :) en hebben we ons gebogen over de planning van de komende drie maanden. We hebben onze reisplannen een beetje omgegooid en gaan nu eerst naar Vietnam. We vliegen 17 april naar Hanoi in Noord-Vietnam.

Maandag zijn we naar Wat Pho geweest, een gigantische reclining (liggende) Boeddha in een iets te klein gebouwtje. Marlies was hier 4 jaar geleden al eens geweest, maar was even vergeten hoe groot hij ook alweer was. Hierna zijn we na de amulet-market gelopen, op deze kleine markt kan je allerlei hangertjes, muntjes, plakaatjes, beeldjes kopen met afbeeldingen van een van de vele goden en monniken die in de Thaise cultuur worden aangehangen. Al deze talismannen/amuletten, brengen geluk op een ander gebied, en veel mensen hier geloven dat het bij je dragen van een Boeddha zorgt voor een beetje extra geluk. Er is dan ook een flinke handel in deze beeldjes en hangers.

De volgende dag zijn we ons visum voor Vietnam gaan regelen. We besloten om de stadsbus te nemen, en stonden al snel vast in het drukke verkeer, tegen de tijd dat we bij de Ambassade aankwamen, was deze natuurlijk gesloten voor de lunch, en konden we nog 45 minuten wachten tot deze weer openden. Nadat we flink wat geld hadden neergeteld om een maand in Vietnam te mogen blijven gingen we nog even naar een luxe shoppingmall, daar zijn we voor 1,50 Euro naar de film geweest. Daar werden we nog een keer geconfronteerd met hoe koningsgezind Thailand is, want voor de film werd een kort filmpje over de koning gedraaid, waarbij het de bedoeling is dat je allemaal even opstaat om de koning te eren. Het blijft een beetje gek.

Woensdagochtend namen we om half 8 's ochtends de trein naar Kanchanaburi, opweg naar Elephants & Friends (www.elephants-friends.com). We hadden van dit project gehoord via andere reizigers, en waren erg benieuwd. Iemand kwam ons ophalen van het treinstation, en bracht ons naar het park. Daar stonden Steve, Andy en Will ons op te wachten, en zijn vertelden ons kort wat ons te wachten stond. Elephants & Friends is een vrijwilligersproject opgezet door een Belgische vrouw en haar Thaise man Phot Nadee. Dominique kwam naar Thailand en is daar verliefd geworden op het werken met olifanten en natuurlijk op haar man Phot en ze besloot om daar te blijven. Met het weinige geld wat ze verdienden en wat hulp uit Belgie en Nederland, hebben ze Elephants & Friends opgezet. Een sanctuary voor olifanten die slecht behandeld zijn en misbruikt werden. Ze kopen deze olifanten van hun mahout en verzorgen ze dan in hun park. Dit project liep erg goed, en Dominique en Phot kregen 3 jaar geleden een dochterje Airee. Maar 2 jaar geleden, werd Dominique plots ziek en overleed. Phot en zijn familie waren natuurlijk overwelmd door verdriet, en met Dominique haar overlijden, verdween ook meteen alle organisatie uit het kamp. Vanaf toen ging het behoorlijk bergafwaarts en moest het kamp zelfs verhuizen doordat er klachten waren gekomen van boeren in de omgeving dat de olifanten hun landerijen vernielden. Nu 2 jaar later is het kamp verhuisd, zijn er weinig toeristen meer en weet Phot eigelijk niet hoe hij alles moet aanpakken. Er zijn nog drie olifanten, Malee, Kammoon en Somboon, maar Phot is de enige die hen onder controle kan houden. Hij had eerst nog een ander mahout in dienst, maar had uiteindelijk geen geld meer om deze te betalen, en staat er nu dus alleen voor. Hij heeft ondertussen weer een nieuwe vriendin, die op het punt staat te bevallen van hun eerste kind samen, en zij woont samen met haar moeder bij hem. En dan is er nog Airee, het dochtje van Do en Phot samen, wat ondertussen is opgegroeid tot een slimme bijdehante peuter, en die zoals haar vader zegt, eiigelijk de baas is van het kamp. Andy, Steve en Will, waren een paar dagen geleden bij het kamp terecht gekomen en hadden in een paar dagen al veel geleerd over de olifanten en de familie. Ze lieten ons ons hutje zien en na even snel omkleden gingen we de olifanten uit de jungle halen en ze naar de rivier brengen om te wassen. Phot was met z'n vriendin in het ziekenhuis maar zou later ook komen helpen. De olifanten worden elke ochtend in de jungle gezet aan een 50 meter lange ketting om daar de hele dag lekker te grazen. Per dag worden ze twee keer naar de rivier gereden om daar te badderen en krijgen dan als snack een tros bananen. Al snel zat Mayo ook op de olifant en na het leren van de verschillende Thaise commando's om de olifanten precies te laten doen wat jij wilt, reed ze Kammoon soepeltjes naar de rivier. Wat een gevoel, een beest 50 keer zo zwaar en groot als jijzelf dat naar je luisterd. In de rivier werd er flink gespeeld. Daarna lekker lunchen. Marlies was ondertussen dikke vriendjes geworden met Airee, en 'In de maneschijn' was snel geleerd.

Behalve met de olifanten bezig te zijn geweest hebben we het hutje van Phot, zijn vriendin en Airee iets groter gemaakt, want met de baby op komst was de 4m2, iets te klein, dus nu is het bijna het dubbele. We zijn twee dagen gebleven, en hebben het echt heerlijk gehad. Samen met de jongens hebben we gebrainstormd over het aantrekken van meer backpackers en misschien gaan we aan het eind van onze reis nog terug. Vrijdag was het alweer tijd om afscheid te nemen, en dat was best moeilijk, vooral van die kleine Airee!

Vrijdagochtend zijn we terug gegaan naar Kanchanaburi, waar we de beroemde Bridge over the River Kwea (Kwai) hebben bezocht. Deze brug is beroemd door de film die over de brug is gemaakt, maar het verhaal erachter is dramatisch. De brug is onderdeel van de Death-Railway, de beruchte spoorlijn tussen Thailand en Burma (Myanmar), die de Japanners tijdens de tweede wereldoorlog bouwden om behalve de zee, een andere manier te hebben om hun voorraden te vervoeren richting Burma, waarvanuit ze India wilde aanvallen. Deze Death-Railway is 400 kilometerlang en volledig met de hand gebouwd in nog geen anderhalf jaar tijd, dwars door de bergen en jungle heen. De werknemers die hiervoor gebruikt werden waren allemaal krijgsgevangenen (POWs) van Westerse afkomst, ook Nederlanders die in Indonesie gevangen waren genomen. Het werk was zwaar, de straffen berucht en de omstandigheden onmenselijk. We hebben een stuk van de Daeth-Railway bereisd met de trein en zijn naar het zeer beeldend museum geweest. Een indrukwekkende ervaring.

Eenmaal terug in Bangkok, maakte we ons klaar voor de volgende dagen. Want het is Songkran Festival! Het beste festival van Zuid-Oost Azie. Songkran is het Thaise Nieuwjaar en duurt 5 dagen. In die dagen probeer je zo veel mogelijk mensen te zegenen voor het komende nieuwjaar. De manier waarop? Door ze nat te maken! Thailand verandert voor een paar dagen in de natste plek op aarde, een gekkenhuis en nationaal watergevecht. Je kan voor 5 dagen niet de straat op zonder nat te worden of onder de meel gesmeerd te worden. Het is echt geweldig.. We durven bijna te zeggen dat het beter is dan Koninginnedag in Amsterdam.. Op elke hoek van de straat worden waterpistolen en meel verkocht, en kan je je waterpistool voor een paar cent laten bijvullen. Het is eigenlijk moeilijk te beschrijven, maar de foto's maken het allemaal wat duidelijker! Gewapend met ons waterpistolen in onze bikini met een kort short en hemdje zijn we ook op straat gegaan. Binnen no time waren we zeiknat en hadden we de grootste lol. Iedereen wordt voor 5 dagen weer even kind en echt alles is nat. De mensen die trachten droog te blijven, zijn target nr. 1! Pick-up trucks vol met Thaien en grote tonnen water rijden door de stad om iedereen en alles nat te maken. Als 'farang' ben je al helemaal niet veilig, want wat is er stoerder dan een grote emmer water over de buitenlander heen te durven gooien. Dus we waren nat en vies, na een uurtje namen we even rust en verwenden onszelf met een bucket SangSom & Coke, gelukkig nieuwjaar! We besefte dat dit alweer ons 4e nieuwe jaar is in drie maanden :)

Om Songkran ook buiten de stad mee te maken gingen we zondag richting Ayutthaya. Na met enige moeite (om droog te blijven) een hostel te hebben gevonden, werden we al snel uitgenodigd door Lee en zijn familie om mee te gaan op hun pick-up truck. Lee is een Amerikaan, die ondertussen al een paar jaar in Thailand woont en vloeiend Thais spreekt. Hij is hier getrouwd met een prachtig Thais meisje. Met z'n achten, en twee tonnen water en een arsenaal aan waterpistolen gingen we de straat op. Al snel was ons water op en werd opgemerkt dat het veel leuker zou zijn als ons water ijskoud was :P, dus werden de tonnen bijgevuld en de blokken ijs langs de kant van de weg gekocht. Na een paar uur mee te hebben gedaan in het feestgedruis, als echt de enige toeristen gingen we moe terug naar het hostel. We zijn nog even naar een nabijgelegen tempel gelopen in het warme middagzonnetje. De tempels van Ayutthaya stammen allemaal uit de tijd dat Ayutthaya nog de hoofstad was van Siam. Het zijn nu bijna allemaal ruines, die meerdere malen zijn geplunderd. Bij de tempel die wij 's middags hebben bezocht is een boom volledig over een boeddha-beeld heengegroeid, waarom het lijkt of het hoofd van de boedhha een is met de boom.

's Avonds werden we uitgenodigd door Lee en de familie om met hen te komen eten, chinees-fonduen, dit keer met een soort van bakplaat in het midden. We werden op onze wenken bediend en de mensen waren zo gastvrij. Volledig opgenomen in deze Thaise familie en vriendengroep. De whiskey en het bier vloeide rijkelijk, en de muziek stond hard aan. We hebben heerlijk gedanst, gelachen en gedronken. Gelukkig kon Lee het Thais voor ons vertalen, en zo konden we nog een aardig gesprekje voeren. 's Middags hadden we haar al gezien, maar 's avonds stelde Lee ons aan haar voor Mea, een vrouw met Down-syndroom die bij de familie in dienst is. Lee vertelde ons dat ze hier niet als volwaardig wordt aangezien en dat ze voor bijna niets het huishouden deed. Zelfs bleef ze meer zeggen, 'ik ben een geest, ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik daar bij iedereen mag komen zitten'. Hier heerst echt zo een andere kijk op (verstandelijk) gehandicapten, dan in Nederland en het is voor ons moeilijk om daarin mee te gaan. Dus hebben we haar wat geld gegven en een bordje van het 'lekkere eten', de familie merkte dat wel op en wij denken dat we ons statement wel hebben gemaakt. We merken dat we deze manier van reizen leuker vinden, dan het constant rondhangen met andere backpackers. We zien zo zoveel van de cultuur en de mensen en komen op plekken waar we anders niet zo snel zouden komen. Na een lange avond vielen we heerlijk in slaap!

De volgende dag hebben we een fiets gehuurd en zijn met fiets en al op het kleine bootje de rivier overgestoken richting het oude centrum van Ayutthaya. We hebben rest van de dag lekker rondgefietst en nog wat tempels bekeken, om daarna weer richting Bangkok te gaan.

Nu nog een paar dagen in Bangkok, waarin we onder andere hopen om een Nederlandse gevangen in die onder erbarmelijk omstandigheden levenslang vastzit in het Bangkok Hilton te gaan opzoeken. En dan vliegen we donderdag dus naar Hanoi, het 5de land wat we gaan bezoeken.

Liefs,
Marlies & Mayonne

Ps. Nu we dus weer in Thailand zijn is ons Thaise nummer weer van kracht.