Donderdag zijn we naar Hanoi gevlogen, maar eerst nog even de laatste twee dagen Bangkok. We hadden van andere reizigers gehoord dat het mogelijk was om Nederlandse gevangenen in Bangkok te bezoeken. Zij hadden hier erg positieve ervaringen mee, dus zijn we ons gaan inlezen op internet. Het blijkt inderdaad mogelijk, en zelfs vrij vaak gedaan te worden. Na lang nadenken besloten we ook te gaan, niet zozeer omdat we denken dat deze mensen onterecht vastzitten (al beweren de meeste erin geluisd te zijn), maar vooral omdat ze straffen uitzitten die in onze ogen niet gelijk staan aan het gepleegde delict (drugssmokkel), en vast zitten onder mensonterende erbarmelijke omstandigheden. Er zijn veel boeken geschreven over het Bangkok Hilton, oftewel de Bankwang Prison in Bangkok, en ook op internet kun je erg veel informatie vinden. Drugssmokkel wordt in Thailand gezien als een groter delict dan moord, en dus zijn de straffen ook hoger (doodstraf of levenslang). We hadden dinsdagavond verschillende artikelen voor de gevangenen gekocht, zoals sigaretten, shampoo, chocopasta, tandpasta enz. En woensdagmiddag gingen vol goede moed en toch wel veel zenuwen op pad. Na een uurtje met de boot over de rivier kwamen we de wijk van de gevangenis aan. We hadden ons na alle verhalen een soort van ghosttown voorgesteld, maar de gevangenis ligt gewoon midden in een drukke woonwijk. Eenmaal bij de gevangenis bleek deze gesloten te zijn voor bezoekers, als een nasleep van het Songkran Festival. We konden morgen terugkomen. Het probleem was dat we de volgende dag onze visa's bij de ambassade van Vietnam moesten ophalen, en we aan het eind van de middag richting het vliegveld moesten. Daar zowel de gevangenis als de Vietnamese Ambasade er strikte openingstijden op nahouden, maar we toch zowel onze visa's wilde ophalen, als onze gekochte spullen voor de gevangenen wilde afleveren is Marlies de volgende dag de visa's gaan halen, en Mayo naar de gevangenis gegaan. Eenmaal terug in de gevangenis werd de helft vande gekochte spullen afgekeurd, en mocht dus niet mee naar binnen. De bewakers legde uit dat dat sindskort was, omdat iemand amfetamine naar binnen had proberen te smokkelen. Mayo besloot uiteindelijk om ook een gevangenen op te zoeken. Deze man heeft kanker, en krijgt geen/weinig medicatie. Tijdens het gesprek heeft hij z'n verhaal verteld en uitgelegd onder wat voor omstandigheden hij vast zit. Hij had een slechte dag, dus was de sfeer vrij negatief. Dit was wel jammer, want de Engelse jongen naast Mayo, die een Engelse gevangenen kwam opzoeken had wel een erg leuk en positief gesprek; zo kan het dus ook. Al met al, was deze man zijn verhaal weer even kwijt, en had hij weer even Nederlands kunnen praten. En goede ervaring dus, en misschien gaan we het nog eens doen als we terug zijn in Bangkok.

‘s Avonds dus naar Hanoi.Tijdens de busreis van het vliegveld naar de stad konden we al zien dat Hanoi veel Franse invloeden heeft. Hanoi wordt ook wel het Parijs van Azie genoemd en doet z'n naam eer aan. We vonden al snel een hostel in het oude deel van de stad. In dit deel van de stad bevonden zich vroeger meer dan 50 gildes, met elke straat z'n eigen product. Dat zie je nu nog steeds wel terug. De eerste dag hebben we de hele dag door het oude centrum gelopen, langs oude frans/chinese pandjes. Het leven lijkt hier zich nog meer op straat af te spelen. Iedereen verkoopt wel wat, en elke straat lijkt nog steeds hoofdzakelijk een soort produkten te verkopen. Zo kwamen we langs straten met babyproducten, verf, pannen, speelgoed, schoenen, kleren, enz. Ook zijn we naar een aantal tempels geweest. Hanoi blijkt echt een schattige stad te zijn, met enorm veel sfeer. Het is Parijs, maar door z'n Vietnamese uitstraling is het uniek. Het nummer1 vervoersmiddel in Vietnam is de scooter, nergens zie je meer scooters als in Vietnam. Iedereen heeft er een, en flaneerd hiermee;voor weinig geld kunje jescooter hiervolledig laten pimpen, wat de jongeren dan ook massaal doen. Ander kleurtje, stoere bekleding. Omdat de Vietnamese vrouw absoluut niet bruin wil worden, ondergaat ze een metamorfose als ze op de fiets of scooter gaat; mondkapje, zonnebril, handschoenen, blouse met extra hoge kraag, en natuurlijk een hoed. Op de fiets is dat vaak de welbekende punthoed, maar op de scooter is dat een helm, met een een fashionable hoederand eromheen. Erg mooi om te zien.

‘s Avond zijn we naar een Waterpoppenshow geweest. Dit traditionele schouwspel komt uit het noorden van Vietnam, waar het in een rijstveld plaatsvond. Hier in Hanoi, gebeurd het in een theater maar wel op traditionedele wijze, waarbij mannen vanachter een scherm half in het water staand de poppen voor het scherm bedienen. Het was een spectaculair schouwspel met veel humor, waar zelfs vuurwerk aan te pas kwam.

Zaterdag vertrokken we voor een weekend naar Halong Bay. Halong Bay staat bekend om z'n lime-stone kliffen, oude houte zeilboten, en fantastische plaatjes. We verbleven de eerste nacht op een boot, en de tweede nacht op Cat Ba eiland. Het was echt prachtig. We hebben gekajakt tussen de rotsen door, gemountainbiked over de eilandjes, en zelfs op de rotsen geklommen. De toer die we geboekt hadden was erg toeristisch opgezet, maar als je daarom heen keek, en gewoon genoot van de prachtige natuur was het fantastisch. Wat een uniek natuurlandschap. Het is lastig uit te leggen, maar de foto's zeggen waarschijnlijk meer.

Marlies werd helaas tijdens de laatste dag van Halong Bay ziek, en moest dus met koorts en keelpijn de toer uitzitten. Eenmaal terug in Hanoi, maar gauw haar bed in gedoken en lekker gaan slapen. Na twee dagen met koorts op bed te hebben gelegen, zijn we toch maar weer wat gaan ondernemen.

Donderdag gingen we naar Ho Chi Minh, of liever gezegd: zijn rustplaats. Ho Chi Mihn is de held van communistisch Vietnam. Hij heeft gezorgd voor het bevrijden van de Fransen, en was de voorman van het Communistische leger uit Noord-Vietnam, wat het zuiden ging bekeren, waardoor de Amerikanen zich ermee gingen bemoeien enz. Hij heeft de overwinning op het zuiden nooit meer mogen meemaken, want hij overleed kort daarvoor. In navolging van communistisch leiders in Rusland, heeft ook Ho Chi Minh een mausoleum. Hij ligt hier dus opgebaard! Elke jaar komen duizenden Vietnamezen naar Hanoi om hun Uncle Hode laatste eer te bewijzen. Het was een wonderlijke ervaring, waarbij we voetje voor voetje in doodse stilte langs de kist schuifelden, scherp in de gaten gehouden door de vele bewakers met flinke geweren. Na afloop nog even naar het Ho Chi Minh museum geweest, voor wat achtergrond info.

We wilden heel graag een trekking doen lang de bergstammen rond Sapa, in het noorden van Vietnam. Maar omdat Marlies zich nog steeds niet top voelde en het niet aandurfde vertrok Mayo donderdag alleen. Gisteren is Marliesnog wel naar het museum van Etnologie geweest, wat meer versteld over alle verschillende bevolkingen hier in Vietnam, maar de rest van de dag lekker in bed gelegen en tv gekeken.

Vandaag is Marliesnaar de Perfume Pagoda geweest, een grote tempel 60 kilometer ten zuiden van Vietnam. Naar deze tempel gaan geen wegen, alleen een rivier. Om er te komen moet je met een van de hondereder roeiboten, die geroeid worden door enkel ijzersterke vrouwen. Op de rivier is het verboden om met motor te varen dus het is er doodstil, op het geklots van het roeien van deze vrouw na. Het hele rustgevende ervaring. Na een uur (!) roeien door het prachtig berglandschap kom je dan bij de voet van de berg aan. Een uur klimmen later, sta je bovenop de berg, om af te dalen naar de grot die de Vietnamezen, de mooiste plek onder de zuidelijk hemel, de tempel van een belangrijke Boeddha. De grot was inderdaad erg mooi, en bijzonder door alle verschillende offeraltaren die ze gebouwd hebben. Na nog een andere tempel bezocht te hebben zat het er al weer op, en gingen we weer roeiend terug naar de bus.

Morgen komt Mayo alweer terug uit Sapa en gaan we nog lekker een middag rondlopen (en shoppen) hier in het oude centrum van Hanoi. We nemen dan ‘s avonds de nachttrein naar Hoi An.

Ons nummer in Vietnam: +84 (0)9 4441 8552

Liefs,

Marlies & Mayonne