De nachtbussen in Vietnam zijn niet zomaar bussen die ‘s nacht rijden, maar zijn voorzien van echte bedden. Een hele ervaring dus! In de bus bleek dat er veel bekenden in dezelfde bus zaten, dat was gezellig.. Net als tijdens schoolreisjes namen we met z'n vijven de achterbank/bed in beslag. Na een uur bijgekletst te hebben, viel iedereen doodmoe (van het uitgaan de nacht daarvoor) in slaap. Bijna iedereen ging naar NaTrang, de badplaats van Vietnam (te vergelijken met Zandvoort), maar wij besloten deze over te slaan en naar het rustigere MuiNe te gaan, wat bekend staat om zijn Sahara-achtige duinen.

In MuiNe besloot Matt (Amerikaan) zich bij ons te voegen, en gingen we dus op zoek naar een kamer voor ons drieen. We kwamen uit bij een supermooi resort waar we voor 8 euro een kamer konden krijgen, dus 2,75 per persoon (inclusief ontbijt). Het resort had een zwembad en lag aan zee. Hoewel het in MuiNe bijna nooit regent, door afscherming van de duinen, begon het het moment dat wij allemaal heerlijk gedouched waren en op het punt stonden iets actiefs te ondernemen keihard te plenzen. In een droog moment zijn we naar een restaurantje gelopen en daar hebben we onder het genot van een fles Vietnamese wijn heerlijk zitten kletsen.

De volgende dag gingen we op weg naar de duinen. Eerst een stop in het visserdorpje van MuiNe waar de vissers op tradiotionele wijze met boten maar ook met manden, die als bootje dienen, vissen. De visservloot is erg kleurrijk en prachtig om te zien. Vervolgens gingen we eerst naar de witte zandduinen. Het landschap rond MuiNe doet een beetje Amerikaans (lees: Western) aan. Met veel rood zand en klei en zelf een paar kleine canyons. Na een half uurtje rijden in de 4-wheel-drive jeep kwamen we aan bij de duinen. Kinderen verhuren hier een soort sleetjes zodat je van de duinen kan afsleeen. Het feit dat het geregend had werkte nu in ons voordeel want we konden gewoon met blote voeten over het zand lopen, wat normaal gloeiend heet is. Na 5 minuten lopen, zie je echt alleen nog maar zand en heb je het gevoel dat je midden in de Sahara staat. Een erg surreal gevoel! Gewapend met onze sleetjes gingen we opzoek naar de hoogste duinen en glijden maar! Eng! De duinen zijn supersteil en de gaat razend hard (voor de kenners: Kraantje Lek is er niets bij!). Ook is het lastig om recht te blijven (Mayo), wanneer je scheef gaat vlieg je van je sleen en rol je naar beneden, lol vezekerd. Na een uur te hebben gesleed was het alweer tijd om naar de gele duinen te gaan. Het zelfde idee, andere kleur. Daarna nog naarde 'Fairy Stream', waar je niet langs loopt maar doorheen,en toen was het alweer tijd om het zand af te douchen naar de bus naar Saigon te gaan.

We kwamen rond 19 uur in Saigon aan, en hadden in de bus ondertussen ook Amy (Amerikaanse) leren kennen. Met z'n vieren hadden we al snel een kamer gevonden een zijn we heerlijk uit eten gegaan. De volgende dag deden we aan versneld sight-seeing, Amy en Matt hadden beiden maar 1 dag in Saigon, en daar moesten we goed gebruik van maken. Langs het Reunification Palace, de Notre Dame, het postkantoor en het War Remnants Museum. Vooral het museum was de moeite waard.Het isin samenwerking met de Amerikanen opgezet om de gruwelijkheden uit de oorlog in beeld te brengen. In het museum zijn vooral heel veel foto's van de oorlog, de slachtoffers en de gevolgen te zien. Gruwelijke foto's waarop te zien is hoe koudbloedig er door zowel de communisten als de Amerikanen gehandeld werd, cijfers waaruit blijkt dat meer dan 2/3 van de slachtoffers burgers waren (van de in totaal 6 miljoen Vietnamesche slachtoffers), foto's van de gevolgen van de chemische wapens die gebruikt zijn, waardoor veel kinderen volledig misvormd geboren zijn, maar ook is de oude gevangenis waar de communisten verhoord werden was nagebouwd, en worden de martel technieken beeldend uitgelegd. Het is gruwelijk om te zien wat mensen elkaar aan kunnen doern en dit alles voor het hogere doel? Het ergste is dat je beseft dat het er nu in Irak niet anders aan toe gaat, nog steeds wordt er gemarteld, ook al zit de media er nu meer bovenop. Allevier kwamen we na 2 uur door het museum gewandeld te hebben, geschokt naar buiten. Dit alles speelde zit noggeen 40 jaar geleden af. Afschuwelijk... Volgende week gaan we naar Cambodja, waar in die tijd even gruwelijke praktijken plaatsvonden; we zien nu al op tegen die confrontatie.

Na het museum hadden we behoefte aan iets luchtigs. We besloten een DVD-speler te huren en wat films te kopen (de nieuwste film voor nog geen 50 cent) en ‘s avonds lekker in onze pyjama films te kijken. Het was een suyperrelaxte en gezellige avond. De volgende dag vertrokken Matt en Amy alweer. Wij besloten we de gehuurde DVD-speler nog wat meer te gebruiken en hebben lekker de hele dag gehangen en films gekeken, zo relaxed!

Gisteren hebben we een dagtour naar de tempel van Cao Dai en de tunnels van Cu Chi gemaakt. Cao Dai is een tempel, die veel weg heeft van een zuurstok, zoveel kleurtjes. Er wordt daar een religie beleden die een combinatie is tussen boeddhisme, hinduisme, confuciuscisme en taoisme waarbij ze ook nog eens schrijver Victor Hugo vereren... dus een sekte a la Jehova's getuigen, maar dan heel vrolijk! Elke dag bidden de volgelingen van dit geloof vier keer, en de sessie om 12 uur kan bezocht worden door niet-gelovigen. Het gebed is erg mooi om te zien. Mensen gekleed in witte, gele, blauwe of rode gewadden verzamelen zich in de grote zaal van de tempel, en zingen, bidden en bewegen vervolgens voor een heel uur volledig synchroon. Bezoekers kunnen vanaf het balkon in de tempel meekijken en foto's maken, een interressante ervaring. Vervolgens begaven we ons naar de Cu Chi tunnels. Deze tunnels zijn de zijn de loopgraven en de ondergrondse tunnels die de VietCong gebruikten in de oorlog tegen de Amerikanen. Het is een gangenstelsel van meer dan 200 kilometer lang geheel gebouwd van klei. De tunnels zijn niet groter van 60 bij 80 centimeter en verbinden de verschillende bunkers met elkaar. Behalve de tunnels wordt ook uitgelegd hoe alle verschillende ingenieuze boobytraps werken die de VietCong had ontworpen. Als je die ziet, dan snap je wel dat de Amerikanen 'verloren' hebben. Ook mochten we zelf de tunnels in. Ze hebben de tunnels voor de toeristen groter gemaakt, maar nog pastte Mayo er maar net aan in. Al kruipend in het pikdonker kroop ze zo'n50 meter door de nauwe tunnels. Ongelooflijk hoe de Vietnamesen leefden in een gangenstelsel van maar 80 cm hoog! Bij de CuChi tunnels is er de mogelijkheid om op en shooting range wapens uit de oorlog af te vuren: je koopt de kogels die dan voor je in een machine geweer worden geladen en vervolgens kan je mikken op doelen in de verre verte. We zijn allebei erg tegen wapens, maar wanneer krijg je in je leven nou de kans om een vuurwapen van deze proporties af te schieten. Doodsbang (vooral Marlies) en 'gewapend' (letterlijk) met onze kogels gingen we dus naar de range, waar de wapens klaarstonden. Kogel wordt geladen, koptelefoon op tegen het geluid, proberen te richten en schieten maar. Wat een knal, wat een gevoel, onbeschrijvelijk. Het was eens maar nooit meer! Het idee dat je mensen hiermee kan vermoorden. Doodeng!! Maar we zijn zeker een ervaring rijker.

Vandaag weer een relaxed dagje in Saigon, waarbij we dus vooral weer de website hebben bijgewerkt (foto's van de afgelopen 3 weken staan er eindelijk op: Hanoi, Halong Bay, Hoi An, Mui Ne en Saigon). Morgen gaan we richting de Mekong Delta, en dan over de rivier naar de Cambodjaanse grens.

Liefs,

Marlies & Mayonne