Rond half 6 zijn we naar Hualamphong treinstation gegaan met de taxi. Dit is het grootste treinstation van Bangkok, en ziet eruit als de Aziatische versie van Amsterdam CS. Er is een grote hal met een groot aantal winkeltjes en eetstalletjes, vele bankjes bezet door Thaise mensen en in het midden zitten de backpackers in groepjes met hun enorme tassen op de grond. Zo ook wij, nadat we gecheckt hadden waar en wanneer onze trein vertrok. In de hoek hing een groot tv-scherm waar Thaise reclamespotje op werden afgespeeld. We zaten rustig ons boek te lezen toen om 18 uur opeens het Thaise volkslied begon te spelen en op de tv een wapperde Thaise vlag verscheen, iedereen in de hal stond op, legden hun hand op hun hart en was doodstil aan het luisteren naar het volkslied; niet alleen de reizigers maar ook de winkeliers en conducteurs. Na een minuut hield het op en kwam er weer net zo snel leven in de brouwerij als dat het verdwenen was. Wij hadden pas na een seconde of 10-20 door wat er aan de hand was en hebben het geheel vol verbazing gade geslagen. Het blijft een intrigerend volkje die Thaien.

Om 18.30 vertrok onze trein. We hadden een nachttrein geboekt en dat was echt perfect. We hadden allebei ons eigen bedje boven elkaar, dat rond 21 uur voor ons werd uitgeklapt en opgemaakt. Ondertussen kwamen er de hele tijd mensen langs om dingen te verkopen, allerlei lekkernijen, drankjes, fruit en zelfs foto's van de overleden zus van de koning (mocht je niet zonder kunnen voor de nacht). Na een redelijk nacht geslapen te hebben kwamen we om 6.15 uur aan in Surat Thani (zie kaart). Surat Thani is het overstappuntvoor iedere backpacker naar het zuiden. Vanuit Surat Thani gaan er bussen en boten richting de oostelijke eilanden Koh Samui, Koh Tao en Koh Pha Ngan, en het zuidwesten waar onderandere Phuket ligt. Dus iedereen komt uit de trein en wordt doorverwezen naar zijn aansluitende vervoer. We moesten nog een uurtje wachten, en toen vertrokook onze iets wat gammele bus richting Phuket.

4 uur later kwamen we aan in Phuket, we hadden een hostel geboekt in Patong Beach, maar wisten niet precies waar het was. We besloten om de locale sawngthaew naar Patong te nemen. Sawngthaew betekent letterlijk 'twee banken' en is een soort grote open pickup truck omgebouwd tot bus. We waren samen met een Maleisisch koppel de enigen die bij het busstation instapten en dachten binnen 20 minuten bij Patong te zijn. Niets bleek minder waar, vanuit het busstation ging de bus eerst tanken, en daarna naar de main street van Patong, daar stapten nog ongeveer 40 (!) andere mensen in, zodat we bovenop elkaar zaten en onze baggage ergens achterop vastgebonden werd. Onderweg kwamen er zelfs nog meer mensen bij, waarbij er elke keer uitgebreid gestopt werd en de chauffeur ons aanwijzingen gaf zodat er nog wat ruimte ontstond voor nieuwe passagiers. Na ongeveer 1,5 uur kwamen we oververhit aan in Patong, en na wat locale farangs (= buitenlanders) geraadpleegd te hebben vonden we al snel ons hostel iets buiten het centrum naast een modern winkelcentrum. De rest van de middag hebben we daar lekker in de airco rond gewandeld.

‘s Avonds zijn we Patong zelf ingegaan en werden daar geconfronteerd met een soort van Mallorca in Thailand. Veel dikke Duitsers met iets te jonge Thaise ‘vriendinnen', roodverbrande Engelsen, heel veel verkopers, bars met harde muziek, in één woord: verschrikkelijk.. We hebben ons richting het strand gehaast en een strandwandeling gemaakt met als uitzicht de ondergaande zon. Na een lekkere Thaise maaltijd in het gezelschap van veel klagende Duitsers; 'Do you also have ketchup?', zijn we weer lekker terug gegaan naar ons hostel en lekker gaan slapen. De volgende dag een rustig dagje gehad, waarbij we onder andere een duiktrip hebben geboekt naar de Similan Islands. Zodat Mayonne haar Padi Open Water Duikbrevet kon halen, en Marlies, die al 2 brevetten heeft, onder begeleiding van een divemaster fundives kon maken.