Bangkok - THE END... en ze leefden nog lang en gelukkig!

Na een heerlijke week op het zonovergoten Pulau Tioman in Maleisie zijn de laatste dagen in Bangkok en van onze reis nu echt aagebroken. De nachtjes in Azie zijn al op twee vingers te tellen en de agenda's in Nederland beginnen alweer aardig vol te raken. We gaan bijna naar huis! De komende dagen besteden we aan het doen van de laatste (ozo goedkope) aankopen en verwennen we onszelf nog even extramet spa-behandelingen en lekker eten, want straks in Nederland moet er weer hard gewerkt en gestudeerd worden!

Na 6 maanden kunnen we terugkijken op een geweldige reis; een korte samenvatting:

In 182 dagen hebben we...

• 7 landen bezocht en zijn we 16 keereen grens over gestoken;
• In 80 verschillende bedden geslapen, waarvan 4 op de boot, 5 in de trein (Mayo, Marlies maar 3), 4 in de bus, 1 in een tentje op het strand en 1 in de jungle;
• Maar 5 nachten niet in dezelfde ruimte geslapen;
• Heel goedkoop geslapen (1,35 Euro voor 2 personen) en redelijk duur (30 Euro voor 2 personen);
• In 6 talen 'Hallo!' en 'Dankjewel' leren zeggen;
• 12 DVD's vol met foto's gemaakt (ong. 15.000 foto's; het is wat veel, maar ach..);
• Totaal 82 boeken gelezen;
• 15 duiken gemaakt;
• Genoten van alle lokale specialiteiten, en hebben deze ook zelf leren makentijdens 5 kookcurcussen... maar konden we af en toe geen rijst meer zien en hebben we 5 keer troost gezocht bij McDonalds!;
• Ook 20 flessen lokale rum/whiskey gedronken (wel gedeeld met anderen hoor!), allemaal in het kader van de integratie :).

Tijdens de reis is ons gelukkig niets ernstig overkomen, zijn we niet overvallen, niet neergestort, niet van de scooter gevallen, en niet ernstig ziek geweest.

Maar zijn/hebben we wel ...

• Gebeten door 4 verschillende diersoorten (muggen, bloedzuigers, bedbugs en .. tijgers! );
• 2 keer een bezoek gebracht aan de dokter (beiden keren voor Marlies en haar huid die erg slecht op beten reageerden);
• 2 antibiotica-kuurtjes en allebei 90 malariapillen geslikt;
• 3 keer de telefoon kwijtgeraakt (niet gestolen), en hebben we hem jammer genioeg maar 2 keer terug gevonden (mailen jullie je nummer nog even? :) ).

Al met al was het dus een fantastische reis, waar nog vaak aan zullen terug denken!

We willen vanaf deze plek ook iedereen bedanken die trouw onze verhalen heeft gelezen en af en toe een berichtje heeft gestuurd! Het was superleuk om elke keer weer jullie reacties te lezen. Natuurlijk ook bedankt voor alle lieve mailtjes en smsjes! Verder willen we Ria en Marcel een beetje extra bedanken voor alle fotoruimte die ze ons cadeau hebben gedaan!

Terima kasih; Cam on; Ar kun; Khawp jai; Khawp khun kha!

Wij gaan nu nog even genieten van onze laatste dagen! Tot heel snel!

Liefs,

Marlies & Mayo

Ps. We vliegen dinsdag 8 juli 's morgens van Bangkok naar Helsinki (of all places) en landen dezelfde avond nog om 21.40 uur in Amsterdam (vluchtnummer: AY0847)

Chiang Mai & Pai - Bites & Bikes

Na een paar uurtjes in de bus, kwamen we tegen het begin van de avond aan in Chiang Mai; de hoofdstad van het noorden van Thailand. Tom en Annie (Engelsen) hadden maar een paar dagen in de stad dus begonnen hun activiteiten al druk in te plannen. We besloten om de volgende dag met hun mee te gaan naar de Thaise kookcursus. Dit was de enige cuisine in Zuid-Oost Azie die we nog niet beheersten. De volgende ochtend werden we vroeg opgehaald en begon onze cursus op de markt (alweer). De verschillende kookcurcussen lijken qua opzet erg op elkaar, maar al snel merkten we dat ze hier in Thailand voor de verandering erg goed georganiseerd waren. Ook al hadden we een vrij grote groep, alles liep geolied, en we leerden gerecht na gerecht maken, o.a. de door ons zeer geliefde pad thai, tom yam, tom ka gai, sticky rice & mango en enkele heerlijke specialiteiten van het noorden. Tegen het eind van de middag zaten we bomvol en kregen we, jaja, onze diploma's uitgereikt :) 's Avonds nog even naar souvenirs gezocht op de befaamde nachtmarkt van Chiang Mai.

De volgende dag hebben we heerlijk geinternet en ons mentaal voorbereid op de lange nacht die ging volgen, want NL speelde tegen Roemenie. Tom en Annie hadden zich bij gebrek aan een eigen team ook achter het Nederlandse team geschaard, en dus liepen we 's avonds lichtelijk aangeschoten en vooral erg oranje naar de Nederlandse kroeg in Chiang Mai. Waar we onder het genot van bitterballen (!) voetbal hebben gekeken. Het was jammer dat de wedstrijd zo saai was en dat achteraf Italie-Frankrijk een stuk interessanter zou zijn geweest. Maar ja, gewonnen, dus weer blij en gelukkig in slaap geval om 4 uur 's nachts.

De volgende dag lekker uitgeslapen en plannen gemaakt voor de donderdag. We zouden naar Tiger Kingdom gaan. Dus de volgende dag scooters gehuurd en richting dit tijgerpark. In het park kun je spelen met tijgerwelpjes en op de foto met hun iets grotere broertjes. In tegenstelling tot het bekende Tiger Temple lopen de dieren hier gewoon vrij rond en worden ze niet verdoofd voor de toeristen. Hierom kan je ook niet met de allergrootste tijger op de foto, dat is veel te gevaarlijk. Nadat we eerst een half uur met kleine tijgerwelpjes van 3 maanden oud hebben gespeeld (zo schattig!) gingen we opweg naar de pubertijgers van bijna een jaar oud. Die waren alweer een heel stuk groter! Een beetje bangig stapte we de kooi in, en hurkte Marlies neer bij een van de 4 tijgers voor een foto.. De tijger had blijkbaar zin om te spelen, want hij maaide een beetje met z'n poot en hap... hij beet Marlies zo in haar bil! Dat was schrikken, de oppassers grepen gelukkig snel in, maar hij had Marlies al lelijk te pakken gehad, en flinke beet op haar bil als gevolg. Alhoewel de wond wel bloedde, was er gelukkig geen tetanusprik nodig. De tijger wilde alleen maar spelen, maar een mensenhuid is een stuk dunner dan de huid van z'n tijgerbroertjes. Natuurlijk zat de schrik er goed in, maar toch nog een paar keer met de tijgers op de foto. Wat vet! Deze beesten zijn zo machtig om te zien! Eenmaal weer uit de kooi, de wond nog eens goed bekeken en schoongemaakt, bekomen van de schrik bleef er vooral een stoer verhaal over om te vertellen op feestjes :)

De volgende dag vertrokken we zonder Tom & Annie naar Pai, 134 kilometer ten noorden van Chiang Mai. Pai ligt in de bergen van en de weg daarnaartoe is dan ook supermooi (en bevat 762 bochten!). Dit was voor ons de reden om met de scooter te gaan, zodat we onderweg extra van het landschap konden genieten. En wat een weg was het om te rijden, de ene haarspeldbocht na de andere, met prachtige uitzichten. Onderweg nog naar een waterval geweest en lekker gelunched. Om 5 uur kwamen we een beetje verbrand en rozig aan in Pai. Pai is een klein stadje wat een beetje hippieachtig overkomt. De sfeer is er erg relaxed en overal zijn koffiebarretjes en bakkerijtjes te vinden. 's Avonds lekker uit eten geweest en op tijd naar bed. De volgende dag hebben nog 80 kilometer gereden en weer van het prachtige uitzicht genoten. We snappen nu wat er zo gaaf is aan toeren op de motor, wat een vrijheid! 's Nachts speelde Nederland tegen Rusland, we waren alvast even gaan slapen voor de wedstrijd en toen om 1uur de wekker ging kon Mayo helaas niet de energie vinden om wakker te worden, dus moest Marlies alleen naar de kroeg. Gelukkig had ze gezelschap van twee Ieren die deze spannende wedstrijd ook wel wilde zien. Nou en spannend was het.. Of eigenlijk niet echt.. Rusland speelde ons volledig weg, maarja dat hebben jullie natuurlijk ook allemaal gezien. Jammer! De volgende dag stuurde Annie nog een berichtje: Oh dear the dream all went wrong!!! If Russia are that good to knock out England do not underestimate them huh!!!. Haha, en gelijk had ze, wantwe hadden ze zeker onderschat! Zondag reden we de 135 kilometer naar Chiang Mai weer naar huis, dit keer iets sneller als op de heenweg doordat we ons nu zo thuis voelde op onze scooters. Onderweg zijn we nog gestopt bij verschillende uitkijkpunten, en hotsprings. Ook stopte Marlies haar scooter er jammer genoeg halverwege mee, maar nadat een technische Thai het allemaal weer gefixed had, kwamen we tegen het begin van de avond tijdens de spits in Chiang Mai aan.

Maandag namen we de nachttrein terug naar Bangkok. En daar zijn we nu dan weer, bijna voor het laatst. Het voelt echt een beetje raar. We gaan nu nog een weekje op 'vakantie', lekker in de zon liggen en niets doen op Pulau Tioman in Maleisie. We moesten dit eiland overslaan toen we in Maleisie waren vanwege het regenseizoen, maar omdat het weer er nu beter is dan in Thailand hebben we besloten om onszelf te verwennen en donderdag naar het eiland te vliegen!

Liefs,

Marlies & Mayonne

The Gibbon Experience - Zip it!

En toen was het zo ver: Nederland - Italie! Vanwege de avondklok in Laos, moesten we in het hostel wachten tot na twaalven zodat we konden uitbreken uit het hostel, en de deur open konden laten, zodat we ere en paar uur later weer in konden. Om 1 uur slopen we naar beneden, en liepen we door het volledig verlaten Luang Prabang naar de enige kroeg die nog open was. Daar zaten een stuk of 40 mensen te wachten op de wedstrijd. Na een uitgebreide toast op Marlies haar verjaardag, want bij ons was het ondertussen alweer 10 juni, begon de spannende maar geweldige wedstrijd. En 2 uur later kwamen we moe maar superblij weer thuis en konden we lekker gaan slapen..

Althans.. slapen? Na 2 uur ging om 6 uur de wekker alweer. Zucht.. Steun.. We gingen met de Slow Boat richting de Thaise grens. Na een heerlijk ontbijt op bed en cadeautjes (wat is Mayo toch een lief vriendinnetje!), tas ingepakt en richting de boot. De boot doet er in total 20 uur over om bij Huay Xay te komen, die wordt verdeeld over twee dagen, en tussendoor slaap je een nacht in Pakbeng. Je vaart twee dagen door de prachtigste natuur heen, maar na een paar uur heb je dat wel gezien. Dus breng je de dagen door met slapen, eten, muziek luisteren, lezen en spelletjes doen. In Pakbeng ‘s avonds nog uitgebreid uit eten geweest met een hele groep backpackers om Marlies d'r verjaardag te vieren. De volgende dag kwamen we om 19uur aan in Huay Xay, de grensplaats met Thailand. Vanuit hier gingen we de volgende dag de Gibbon Experience doen.

The Gibbon Experience is een ecoproject in het Bokeo Reservaat in Noord-Laos. Het is opgezet door een creatieve en bevlogen Fransman. Hij heeft aan de randen van de jungle in 6 bomen enorme boomhutten gebouwd. ‘s Ochtends vertrokken we met een 4x4 met onze groep van 9 mensen richting het reservaat. Na drie uur rijden kwamen we aan bij de rivier die het begin vormde van de dirt-road naar het reservaat. Het had de vorige dagen flink geregend, de rivier stond redelijk hoog, maar gelukkig kon de jeep en nog net doorheen om ons naar de overkant te brengen. Vanaf daar gingen reden we door de dikke modder verder, na 10 minuten stonden we muurvast, dus allemaal de auto uit en duwen! Na 5 minuten was de auto weer in beweging en zaten we allemaal onder de modder. 10 minuten later hetzelfde verhaal. Na 2 en een half uur zei de chauffeur niet meer verder te kunnen en gingen we dus te voet verder. Al wadend door riviertjes, hele stukken op blote voeten, een flinke plensbui en een uur durende klim door de jungle kwamen we aan bij het basiskamp. Daar kregen we uitgebreide instructies over het gebruik van de ziplines. Want door een groot deel van de jungle zijn over de boomtoppen kabelbanen gespannen zodat je met behulp van een tuigje van boomtop naar boomtop kan tokkelen! Na ons in ons tuigje gehezen te hebben, vertrokken we naar onze slaapplek voor de nacht, de boomhut. Carabiner aanhaken en zip.. Daar zoef je dan door de hoge bomen heen, met een adembenemend uitzicht om je heen. Echt zo gaaf!

De boomhut was geheel zelfvoorzienend, en van alle luxe voorzien. Het water werd uit een naburige bron gepompt en zo kon je op 100 meter hoogte heerlijk douchen in de buitenlucht met uitzicht op de onderliggende vallei. Het eten werd ‘s avonds langs gebracht. En iedereen had een heerlijk bedje. Van boomhut 1 naar boomhut 6 is het 6 uur lopen en zippen. Dus de meesten mensen verbleven in boomhut 1. Na ‘s middags nog een paar uur rond gezipt te hebben ging de zon vrij snel onder en kwam de jungle tot leven. Wat een geluid. Zo prachtig!

De volgende ochtend werden we om 6 uur gewekt om op zoek gegaan naar de met uitsterven bedreigde gibbons die alleen nog in het Bokeo reservaat voorkomen. Met een locale gids hebben we een uur door de jungle gelopen en gezocht naar de gibbons, maar door de regen bleven ze jammer genoeg weg. De andere besloten om voor het ontbijt nog even snel wat ziplines te nemen, maar wij besloten terug te gaan naar de boomhut met de gidsen. Terug in de boomhut begonnen de gibbons opeens te zingen (hier staan ze bekend om). Een geweldig concert, wat een beetje lijkt op de sirene de eerste maandag van de maand in Nederland. Vanuit de boomhut konden we ze in de verte door de bomen zien slingeren, zo gaaf! De rest van de dag heeft het vooral geregend, en hebben we door de jungle heen gezipt en gehiked. Wat ultiem zwaar was. Na vele valpartijen en bloedzuigersaanvallen, kwamen we ‘s avonds weer moe maar voldaan terug in de boomhut. Daar met de hele groep gegeten, en de hele avond gekaart.

De volgende morgen was het alweer tijd om terug te gaan. De laatste ziplines werden genomen, en vol goede moed vertrokken we naar het basiskamp. Het had de hele nacht geregend , dus we hadden het sterke vermoeden dat de jeep die ons moest komen halen niet over de rivier zou kunnen komen. Al snel werd ons vermoeden bevestigd en bleek dat we 7 uur moest lopen richting de rivier. De hike was superzwaar doordat je door diepe modder loopt, en steile bergen opklimt en weer afdaalt. Door de regen is alles superglad dus moet je uitkijken dat je niet onderuit ging. Na 6.5 uur kwamen we aan bij de rivier. Alles deed pijn en we waren kapot. De brug over de river bleek een heel stuk ten noorden te liggen van waar de auto door de rivier ging, maar we hadden geen zin meer om te lopen, dus dan maar dwars door de snelstromende rivier met onze tassen boven ons hoofd. Dit kon natuurlijk niet goed gaan, en Marlies gleed uit halverwege de rivier. Haha, helemaal doorweekt, maar wel verkoelend. Aan de overkant stond er heerlijke nasi voor ons klaar en aan toen de laatsten de rivier getrotseerd hadden reden we terug naar Huay Say.

Daar zijn we ‘s avonds nog met de gehele groep uit eten geweest, en de volgende dag vertrokken we met Annie en Tom (Engeland) richting Thailand voor de laatste 3 weken van onze reis.

Liefs,

Marlies & Mayonne

Vang Vieng & Luang Prabang - Friends & Food

Alweer ruim een week geleden kwamen we aan in Vang Vieng, een plaatsje in de bergen wat bekend staat om het tuben: in een opgeblazen tractorbinnenband de rivier afdrijven. Helaas is in Laos het regenseizoen begonnen en was het hier dat we er voor het eerst echt last van hadden. Door de ligging tussen de bergen bleven de regenwolken hangen en werd de constante miezerregen af en toe afgewisseld door een stevige stortbui. Gelukkig staat Vang Vieng ook bekend om haar zogenaamde ‘Friends-bars': inderdaad, barren waar je de hele dag non stop het ene seizoen Friends na het andere kan kijken. Omdat we door het deprimerende weer zelf ook in een soort reisdip zaten hebben we onze tijd vooral doorgebracht in een van deze barren in een totaal lethargische staat, af en toe de aandacht verplaatsend van de tv naar de menukaart voor de bestelling van een hapje of drankje... Op dag 2 tussen de buien door toch het tuben een kans gegeven, maar waar iedereen vooral heel veel lol had in de vele barren langs de route hadden wij het vooral koud. Al met al waren onze dagen in Vang Vieng wel relaxed, maar duidelijk even een reisdipje; even geen zin in activiteiten, bezienswaardigheden en nieuwe mensen.

Na 3 dagen besloten we dat het tijd was verder te reizen naar Luang Prabang in het noorden van Laos. Hier is het weer gelukkig een stuk beter! Luang Prabang is een schattig stadje met veel oude franse ‘shophouses', een aantal bijzondere tempels en een leuke avondmarkt. De eerste dag hebben we de ‘stadswandeling' uit de Lonely PLanet gedaan die ons leidde door het oude centrum, langs de tempels en de rivier. ‘s Avonds besloten we de avondmarkt onveilig te gaan maken en gaven we een klein fortuin uit aan souvenirs waarvan het nut van enkele twijfelachtig is... Daarna nog even de halve finale tennis tussen Federer en Monfils gekeken in een café'tje in de hoofdstaat. In veel plaatsen in Laos geldt een avondklok en gaan alle café's om half 11 dicht zodat iedereen om 11 uur van de straat is, echt bizar!

De volgende ochtend hadden we weer eens een kookcursus ingepland. Hier leerden we weer een aantal overheerlijke Laotiaanse gerechten klaarmaken waarvan we de meeste waarschijnlijk thuis niet zullen kunnen reproduceren, want waar haal je al die rare producten en keukengerij vandaan (buffalovlees, sticky-rice-stoom-mand?!). Al met al weer veel geleerd over de Laotiaanse cultuur: zo moet je altijd wat sticky rijst in het mandje laten zitten na het eten, anders brengt het ongeluk.

Voor vandaag hebben we een relaxdagje ingepland en gaan we zo een lekkere massage halen, met het vooruitzicht dat we morgen en overmorgen op een afgeladen, oncomfortabele boot gaan doorbrengen. Ook is Marlies natuurlijk morgen jarig en beginnen de festiviteiten rond deze gebeurtenis voor ons vanacht om kwart voor 2 (!) als Nederland tegen Italië speelt...

Nog even een praktische mededeling: helaas zijn we een paar dagen geleden de telefoon verloren en is het Laotiaanse nummer dus niet meer bereikbaar (althans, ons kun je er niet meer op bereiken, misschien de gelukkige vinder...) Dus de vele gerplande smsjes en telefoontjes voor Marlies haar verjaardag, moeten helaas via internet :)

Liefs,

Don Det, Bolaven Plateau & Vientiane - Laidback Laos

De reis naar de grens van Laos duurde wat langer dan verwacht, en we kwamen dus bijna een dag later aan dan gepland. De grens overgang naar Laos lag echt in the middle of nowhere, en werd gerund door een lokale familie. Je paspoort werd gecontroleerd op een geldig visum en als je nog een dollar stempelgeld had betaald, mocht je rustig doorlopen. Het is voor de douane eigenlijk illegaal om extra geld te vragen, maarja, waar moeten ze anders hun Beer Lao ‘s avonds van betalen!? Na wat gediscusseer, vooral door de jongens waarmee we reisden gaven de mannen toe dat ze het geld in eigen zak staken, maar dat ze de paspoorten niet zouden stempelen voordat wij een dollar pp hadden betaald. Haha, nouja, het was in ieder geval eerlijke corruptie!

Na een uurtje rijden en varen kwamen we aan op Don Det, een van de 4000 islands midden in de Mekong Rivier. Deze eilanden zijn nog niet ontdekt door het massatoerisme, dus de enige toeristen die je er ziet zijn een paar backpackers. Behalve rond de eilanden fietsen of varen is er niet veel te doen, behalve heerlijk relaxen in je hangmat onder het genot van een goed boek en een heerlijk fruit of coffeeshake. Niet slecht dus! Marlies heeft samen met Engelsman Leigh nog een fietstocht over het eiland gemaakt om een aantal van de prachtige watervallen te bezoeken en te genieten van het rurale Laos. Maar behalve deze piek van activiteit hebben we vooral lekker niets gedaan.

De laatste dag op de eilanden hoorden we dat het Rocket Festival was, de manier voor de Laotiaan om het regenfestival in te luiden. Onder begeleiding van een al ietwat dronken Laotiaan en zijn twee kinderen gingen we in de boot opweg. Na een half uur varen hield de motor ermee op en moest we nog een groot deel van het eiland te voet doorkruizen. Na een half uurtje lopen hoorden we in de verte al luidsprekers en harde muziek, het klonk bijna als een Nederlands festival. Op het festivalterrein stonden een aantal stalletjes met eten, en waren vooral heel veel te dronken Laotianen te vinden. Het nationale drankje Lao Lao (rijstwiskey), werd door iedereen achterover geslagen en we konden lekker mee gaan dansen. Ergens anders op het terrein werden raketten (die in Nederland niet eens door de vuurwerkkeuring heen zouden komen) afgeschoten om de regen op te wekken. Hierbij werd niet echt aan veiligheid gedacht, en een raket gewoon vanuit je hand afsteken was bijna normaal. Na een een paar uur was de lol er wel vanaf en werden de Laotianen iets te handtastelijk (zowel de mannen als de vrouwen) en wilden we naar huis.. Dat was iets makkelijker gezegd dan gedaan. Want de Laotiaan die ‘s ochtends een beetje dronken was, was nu ergens heel ver weg, en niet echt voor rede vatbaar. De boot lag nog aan de andere kant van het eiland, en de man had nog niet veel zin om weg te gaan. Nadat we hem een uurtje hadden laten slapen, en met z'n dochter van 14 naar een oplossing gezocht hadden, liepen we weer terug naar de boot. Een andere boot met backpackers was daar ondertussen ook en omdat onze motor het niet meer deed, kregen we van hun een sleepje.

De volgende dag vertrokken we naar Pakse. Halverwege de busrit kregen we (gelukkig toen we heel langzaam reden) een klapband. Binnen 5 minuten zat er weer een nieuwe band op, en konden we weer verder. Lang leven de slechte wegen hier!

In Pakse ontmoetten we Dave, Dave en Cory (en later Sara en Kate) en samen met Leigh gingen we de volgende dag op scooters op weg naar het Bolaven Plateau. De hooglanden in het zuidoosten van Laos waar behalve veel koffie en thee plantages vooral ook heel veel mooie watervallen zijn te vinden. In drie dagen tijd reden we van dorp naar dorp en legden we zo'n 250 km af op onze scootertjes door prachtige berglandschappen. Alle kinderen langs de weg riepen ons heel enthousiast 'Sabaidii!!' toe, alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien. Het was echt fantastisch, en vooral erg gezellig!

Na Pakse gingen we met de nachtbus naar Vientiane waar we Mayonne d'r verjaardag gingen vieren. Marlies had als cadeautje een hele luxe hotelkamer geboekt waar we dus na een gebroken nacht konden inchecken. Na uigebreid in bad te zijn geweest en even bij te hebben geslapen gingen we op weg naar een tempel waar ze en traditionele kruidensauna en Laotiaanse massages hadden. Het was heerlijk.. Helemaal rozig zijn we ‘s avonds heerlijk gaan eten met Leigh en hebben we nog even wat gedronken op Mayo's bijna-verjaardag. Het nadeel van Laos is dan weer, dat alles in het hele land rond half 11 sluit en dat je na die tijd dus terug moet naar je hotel. Toen Mayonne haar ouders dus om 12 uur ‘s nachts belden, waren wij dus niet aan het feesten, maar lagen we al lekker te slapen. De volgende ochtend werd er om 8uur op onze deur geklopt en kwam het gehele personeel al zingend binnen met een taart met kaarsjes en een heerlijk ontbijt op bed. Mayonne was blij verrast en voelde zich dus toch nog een beetje jarig aan de andere kant van de wereld. ‘s Middags vertrokken we alweer naar Vang Vieng.

Liefs,

Marlies & Mayonne

Ps. Ons nummer is dus: +856207575152

Phnom Penh & Siem Reap - Gruwelijke Contrasten

Na de 3 daagse trip over de Mekong Rivier kwamen we vorige week dinsdag aan in de hoofdstad van Cambodja: Phnom Penh. Tijdens de Mekong-trip ontmoette we Shelley (brits meisje) en met haar besloten we een kamer te delen. Na een goede nacht te hebben geslapen gingen we de volgende ochtend op weg naar the Royal Palace, recidentie van koning Norodom Sihamoni. Dit paleizencomplex lijkt veel op dat in Bangkok, met een enorme troonzaal, een pagode en allerlei bijgebouwtjes. Een van de meest opvallende en grappige dingen was het standbeeld van koning Norodom te paard, geschonken door Frankrijk in 1875. Het is namelijk niet koning Norodom op dat paard, het is Napoleon met het hoofd van de koning! Die Franse gierigaards hebben dus gewoon een oud beeld van Napoleon afgestoft om er vervolgens een ander hoofd op de kleien en weg te geven aan één van hun koloniën...

De volgende dag hadden we een emotioneel zwaar programma met een bezoek aan S-21 ende Killing Fields.

Eerst even een stukje geschiedenis: tijdens de oorlog in Vietnam tussen 1965 en 1975 gebruikte de Viet Cong en het Noord-Vietnamese leger Cambodja als basis om de Zuid-Vietnamese regering aan te vallen. De Amerikanen waren het hier niet mee eens en begonnen met geheime bombardementen op Cambodja. Dit koste 250.000 Cambodjanen het leven en wakkerde de haat jegens de Verenigde Staten aan. Dit gaf de Khmer Rouge (de extreem communistische guerilla-beweging geleid door Pol Pot (de man heette eigenlijk Saloth Sar maar noemde zichzelf Pol Pot, wat staat voor Political Potential)) een mogelijkheid mensen te recruteren en na het einde van de Vietnamoorlog Phnom Penh binnen te dringen en de macht over te nemen. Het doel van de Khmer Rouge was om Cambodja te hervormen tot een Maoistische agrarische samenleving. In de dagen nadat de Khmer Rouge de macht over had genomen dwongen ze iedereen de steden en dorpen te verlaten en naar het platteland te trekken om daar als slaven op het land te werken. Degenen die op welke manier dan ook in opstand kwamen werden direct geëxecuteerd. Elk contact met de buitenwereld werd afgebroken. In de ideale staat volgens Pol Pot leefden geen hoogopgeleide mensen. Iedereen die had gestudeerd, een tweede taal sprak, een hoge functie had, geen eelt op z'n handen had of zelfs ook maar een bril droeg werd met familie en al opgepakt, onder gruwelijke omstandigheden gevangen gehouden, gemarteld en uiteindelijk geëxecuteerd. In totaal hebben tijdens de bijna 4 jaar durende periode van het regime zo'n 2 miljoen Cambodjanen de dood gevonden.

S-21 (Security Prison 21) of Tuol Sleng is een voormalig middelbare schoolgebouw dat tijdens het regime werd gebruikt door de Khmer Rouge om mensen gevangen te houden en te martelen. In totaal hebben er 17.000 mensen gevangen gezeten. Nu is het een museum wat herinnert aan de zwarte bladzijde in de Cambodjaanse geschiedenis. De gevangenis is behouden in de staat waarin de Khmer Rouge het in 1978 achterliet waardoor het een confronterende ervaring was erdoorheen te lopen. Van elke gevangene werd bij aankomst een foto gemaakt en deze hangen nu door het hele museum. Ook zijn de celblokken en martelwerktuigen nog aanwezig. Afschuwelijk om je voor te stellen wat voor gruwelijkheden en zich binnen de muren van dit gebouw afspeelden. Na de gevangenis bezochten de Killing Fields; een terrein even buiten de stad waar de gevangen naartoe warden gebracht om vervolgens te worden geëxecuteerd en in ondiepe kuilen te worden begraven. De lichamen uit 80 massagraven zijn opgegraven en de botten en schedels zijn nu onderdeel van een monument bij de toegang tot de Fields. Nog dagelijks worden botten en kledingstukken gevonden doordat erosie en regenval deze blootleggen. Het bezoek aan de school en de Killing Fields was natuurlijk enorm indrukwekkend en doet je afvragen hoe dit soort dingen kunnen gebeuren. De gids die ons rondleidde over de Killing Fields zei: ‘Pol Pot wilde alle intelligente mensen in Cambodja uit de weg ruimen, hij had het beste met zichzelf kunnen beginnen...' Vietnam verjaagde uiteindelijk de Khmer Rouge uit Cambodja en Pol Pot en zijn mannen vluchtten de jungle van Thailand in. Hij werd nooit berecht en tot zijn dood in 1998 (pas 10 jaar geleden!) zijn de Cambodjanen bang geweest dat hij terug zou komen. Niemand wilde zich nog laten opleiden wat tot gevolg had dat het land jaren stil heeft gestaan.

Onze laatste dag in Phnom Penh hebben we het Nationale Museum en enkele temples bezocht. De dag erop vertrokken we vroeg met de bus naar Siem Reap.Hiervandaan kun je een van de zeven wereldwonderen bezoeken: de tempels van Angkor. Dit tempelcomplex werd gebouwd tussen 802 en 1432 en vormt het hart en ziel van het koninkrijk Cambodja. We kochten een toegangspas en onze tuktukchauffeur bracht ons naar de eerste en gelijk ook de bekendste tempel: Angkor Wat. Het is het grootste religieuze bouwwerk ter wereld en het best bewaard gebleven van alle Angkor tempels. Het werd gebouwd ter verering van Vishnu (een Hindu god) en vormt de tombe van koning Suryavarman de 2 ^e. Het was machtig om door dit eeuwenoude bouwwerk te lopen wat je al zo vaak op plaatjes had gezien. Volgende tempel op het programma was de Bayon tempel, de vreemdste van allemaal. De 216 enorme gezichten die onderdeel zijn van de tempel kijken in elke richting wat ultieme macht uitstraalt met een tikkeltje menselijkheid. Deze tempel maakte door zijn absurditeitde meeste indruk op ons. Na nog wat kleinere tempels te hebben gezien gingen we naar het laatste hoogtepunt van de dag: Ta Prohm, oftewel de Tomb Raider (film/computerspel)tempel. Het begon licht te regenen maar toen we door de bush bij de tempel aankwamen bleek dit een enorm mystieke sfeer te creeën rond de tempel. Omdat deze verscholen ligt in de dichtbegroeide jungle kreeg je het gevoel in een sprookjeswereld te zijn beland. Hier en daar moet de oude ruïne wijken voor enorme bomen waarvan de wortels zich een weg banen dwars door muren en bouwsels heen, heel gaaf!

Na deze lange dag besloten we ‘s avonds nog een drankje te doen in Siem Reaps bekendste bar met de toepasselijke naam Angkor What?! Hier hadden we afgesproken met Ieren Pat en Paul (ontmoet in Hoi An, Vietnam) en Shelly en Karen (ontmoet in Phnom Penh). Pat bleek de volgende dag jarig dus moesten we zeker tot middennacht blijven om dit te vieren. Het was erg gezellig, maar helaas ging de volgende ochtend om half 5 de wekker: we gingen de zonsopgang bekijken over Angkor Wat. Lichtelijk katerig hezen we onszelf om 5 uur in de tuktuk... De zonsopgang was geweldig en we waren blij dat we onze moeheid hadden weten te trotseren. Ook vandaag stond er weer een groot aantal mooie tempels op het programma en na dit netjes afgewerkt te hebben waren we blij dat we weer ons bedje in konden. Na een heerlijk middagdutje met iedereen afgesproken voor het verjaardagsdiner van Pat, ware het niet dat Pat en Paul de avond ervoor zo dronken waren dat ze zich van die afspraak niets meer konden herinneren...

Vandaag is onze laatste dag in Siem Reap. Vanmiddag hebben we maar weer eens een kookcursus gedaan (we ownen inmiddels zowel de Indonesische keuken als de Vietnamesche als de Cambodjaanse!). Erg leerzaam en lekker! Morgen vertekken we naar Kompong Cham om vandaaruit de volgende dag door te reizen naar het zuiden van Laos (ons laatste land alweer) voor een bezoekje aan de 4000 Islands.

Liefs,

Marlies & Mayo

Mekong Delta – Bedrijvigheid langs de oevers van de rivier

‘s Ochtends werden we met de boot naar de haven van Saigon gebracht, waarvandaan we in 3 uur tijd naar de Delta gevaren warden. De Mekong delta is het zuidelijkste puntje van de enorme Mekong rivier, die onder andere door Vietnam, Cambodja, Thailand en Laos stroom. De komende paar weken zullen we de rivier nog vaak zien, omdat we dezevia Cambodja en Laosrichting Noord-Thailand volgen.

De Mekong Delta is een gebied waar het leven (verrassend!) vooral om de rivier draait. Veel mensen leven op de rivier in boten en het vervoer gaat bijna allemaal over de rivier. Ook is de rivier een bron van inkomen (vis en zand voor de bouw) en de plaats om te handelen. En op dit moment wordt het toerisme er ook steeds meer uitgebuit. Dat was vooral de eerste dag te merken. De eerste dag van de tour bestond onze groep behalve uit een klein gezelschap wat richting Cambodja ging, vooral uit mensen die een dagtripje naar de Delta maakten. De hele dag hobbelde we achter onze gids aan, die zijn verhaal al gedaan had, wanneer de laatste van de groep zich weer bij de groep voegde. We gingen traditionele thee drinken, snake-wijn (rijstewijn met giftige slang) proeven, lokaal fruit proberen onder begeleiding van een sort van traditionele dans, naar een fabriek waar ze kokossnoepjes verkochten, een boottochtje door de mangroves maken enz. En dat alles met een groep die voor 50% uit Aziaten bestond (een heel ander soort toeristen, met vooral een heel ander idee van wat leuk is) Aan het eind van de dag zaten we bomvol van alle zoete lekkernijen en waren we blij dat de dagjesmensen weer naar huis gingen.

Wij gingen een nachtje slapen in een homestay, amen met twee Australische jongens (Luke en Matt) en een Frans stelletje. We sliepen bij een niet-engels-sprekend Vietnamees gezin thuis, dus de communicatie was vooral veel handen en voeten werk. Na een korte kookcursus waarbij we vooral groente leerden snijden (ook heel belangrijk) konden we lekker gaan eten, en de rest van de avond hebben we gezellig metLuke en Mattbuiten Vietnamese rum gedronken en het weer eens gehad over de verschillen tussen Nederland en Australie en de rest van de wereld (het favoriete onderwerp tijdens het reizen).

De volgende ochtend werden we opgehaald met een klein bootje en gingen we met ons groepje richting de floating market. Al varende over de rivier konden we goed zien hoe het leven van deze mensen zich echt in en rond de rivier afspeeld. Het begon jammer genoeg erg te regenen en ook stak er een flinke wind op, waardoor de meeste bootjes op de floating market hun koopwaar goed hadden weggestopt en zelf ook ergens droog waren gaan zitten. De rest van de dag zijn we nog wat kleine bedrijfjes afgegaan die weer stuk voor stuk allelei lekkere dingen produceerden, die je allemaal moet proeven, zodat je misschien wat koopt. Door de kleinere groep en het feit dat we watdieper in het Delta gebied zaten, was het allemaal een stuk minder toeristisch waardoor wij er weer wat meer plezier in hadden.

‘s Nachts sliepen we op een grote boot die ons overnacht richting Cambodja bracht. De fles rum ging weer open, en al varende kwamen we steeds dichter bij de Cambodjaanse grens. De volgende octend zijn we nog naar een fishfarm geweest en naar een Moslimdorpje, wat elk jaar tijdens het regenseizoen helemaal onder water loopt en waar ze om die redden in huizen op palen wonen. Vervolgens gingen we weer op een andere boot naar het grensplaatsje van Vietnam en Cambodja en staken we daar de grens over. Nog een paar uur op de boot en een laatste busreis, en daar waren we dan: Phnom Penh.

Liefs,

Marlies & Mayonne

MuiNe & Saigon (HCMC) - Graven in het verleden

De nachtbussen in Vietnam zijn niet zomaar bussen die ‘s nacht rijden, maar zijn voorzien van echte bedden. Een hele ervaring dus! In de bus bleek dat er veel bekenden in dezelfde bus zaten, dat was gezellig.. Net als tijdens schoolreisjes namen we met z'n vijven de achterbank/bed in beslag. Na een uur bijgekletst te hebben, viel iedereen doodmoe (van het uitgaan de nacht daarvoor) in slaap. Bijna iedereen ging naar NaTrang, de badplaats van Vietnam (te vergelijken met Zandvoort), maar wij besloten deze over te slaan en naar het rustigere MuiNe te gaan, wat bekend staat om zijn Sahara-achtige duinen.

In MuiNe besloot Matt (Amerikaan) zich bij ons te voegen, en gingen we dus op zoek naar een kamer voor ons drieen. We kwamen uit bij een supermooi resort waar we voor 8 euro een kamer konden krijgen, dus 2,75 per persoon (inclusief ontbijt). Het resort had een zwembad en lag aan zee. Hoewel het in MuiNe bijna nooit regent, door afscherming van de duinen, begon het het moment dat wij allemaal heerlijk gedouched waren en op het punt stonden iets actiefs te ondernemen keihard te plenzen. In een droog moment zijn we naar een restaurantje gelopen en daar hebben we onder het genot van een fles Vietnamese wijn heerlijk zitten kletsen.

De volgende dag gingen we op weg naar de duinen. Eerst een stop in het visserdorpje van MuiNe waar de vissers op tradiotionele wijze met boten maar ook met manden, die als bootje dienen, vissen. De visservloot is erg kleurrijk en prachtig om te zien. Vervolgens gingen we eerst naar de witte zandduinen. Het landschap rond MuiNe doet een beetje Amerikaans (lees: Western) aan. Met veel rood zand en klei en zelf een paar kleine canyons. Na een half uurtje rijden in de 4-wheel-drive jeep kwamen we aan bij de duinen. Kinderen verhuren hier een soort sleetjes zodat je van de duinen kan afsleeen. Het feit dat het geregend had werkte nu in ons voordeel want we konden gewoon met blote voeten over het zand lopen, wat normaal gloeiend heet is. Na 5 minuten lopen, zie je echt alleen nog maar zand en heb je het gevoel dat je midden in de Sahara staat. Een erg surreal gevoel! Gewapend met onze sleetjes gingen we opzoek naar de hoogste duinen en glijden maar! Eng! De duinen zijn supersteil en de gaat razend hard (voor de kenners: Kraantje Lek is er niets bij!). Ook is het lastig om recht te blijven (Mayo), wanneer je scheef gaat vlieg je van je sleen en rol je naar beneden, lol vezekerd. Na een uur te hebben gesleed was het alweer tijd om naar de gele duinen te gaan. Het zelfde idee, andere kleur. Daarna nog naarde 'Fairy Stream', waar je niet langs loopt maar doorheen,en toen was het alweer tijd om het zand af te douchen naar de bus naar Saigon te gaan.

We kwamen rond 19 uur in Saigon aan, en hadden in de bus ondertussen ook Amy (Amerikaanse) leren kennen. Met z'n vieren hadden we al snel een kamer gevonden een zijn we heerlijk uit eten gegaan. De volgende dag deden we aan versneld sight-seeing, Amy en Matt hadden beiden maar 1 dag in Saigon, en daar moesten we goed gebruik van maken. Langs het Reunification Palace, de Notre Dame, het postkantoor en het War Remnants Museum. Vooral het museum was de moeite waard.Het isin samenwerking met de Amerikanen opgezet om de gruwelijkheden uit de oorlog in beeld te brengen. In het museum zijn vooral heel veel foto's van de oorlog, de slachtoffers en de gevolgen te zien. Gruwelijke foto's waarop te zien is hoe koudbloedig er door zowel de communisten als de Amerikanen gehandeld werd, cijfers waaruit blijkt dat meer dan 2/3 van de slachtoffers burgers waren (van de in totaal 6 miljoen Vietnamesche slachtoffers), foto's van de gevolgen van de chemische wapens die gebruikt zijn, waardoor veel kinderen volledig misvormd geboren zijn, maar ook is de oude gevangenis waar de communisten verhoord werden was nagebouwd, en worden de martel technieken beeldend uitgelegd. Het is gruwelijk om te zien wat mensen elkaar aan kunnen doern en dit alles voor het hogere doel? Het ergste is dat je beseft dat het er nu in Irak niet anders aan toe gaat, nog steeds wordt er gemarteld, ook al zit de media er nu meer bovenop. Allevier kwamen we na 2 uur door het museum gewandeld te hebben, geschokt naar buiten. Dit alles speelde zit noggeen 40 jaar geleden af. Afschuwelijk... Volgende week gaan we naar Cambodja, waar in die tijd even gruwelijke praktijken plaatsvonden; we zien nu al op tegen die confrontatie.

Na het museum hadden we behoefte aan iets luchtigs. We besloten een DVD-speler te huren en wat films te kopen (de nieuwste film voor nog geen 50 cent) en ‘s avonds lekker in onze pyjama films te kijken. Het was een suyperrelaxte en gezellige avond. De volgende dag vertrokken Matt en Amy alweer. Wij besloten we de gehuurde DVD-speler nog wat meer te gebruiken en hebben lekker de hele dag gehangen en films gekeken, zo relaxed!

Gisteren hebben we een dagtour naar de tempel van Cao Dai en de tunnels van Cu Chi gemaakt. Cao Dai is een tempel, die veel weg heeft van een zuurstok, zoveel kleurtjes. Er wordt daar een religie beleden die een combinatie is tussen boeddhisme, hinduisme, confuciuscisme en taoisme waarbij ze ook nog eens schrijver Victor Hugo vereren... dus een sekte a la Jehova's getuigen, maar dan heel vrolijk! Elke dag bidden de volgelingen van dit geloof vier keer, en de sessie om 12 uur kan bezocht worden door niet-gelovigen. Het gebed is erg mooi om te zien. Mensen gekleed in witte, gele, blauwe of rode gewadden verzamelen zich in de grote zaal van de tempel, en zingen, bidden en bewegen vervolgens voor een heel uur volledig synchroon. Bezoekers kunnen vanaf het balkon in de tempel meekijken en foto's maken, een interressante ervaring. Vervolgens begaven we ons naar de Cu Chi tunnels. Deze tunnels zijn de zijn de loopgraven en de ondergrondse tunnels die de VietCong gebruikten in de oorlog tegen de Amerikanen. Het is een gangenstelsel van meer dan 200 kilometer lang geheel gebouwd van klei. De tunnels zijn niet groter van 60 bij 80 centimeter en verbinden de verschillende bunkers met elkaar. Behalve de tunnels wordt ook uitgelegd hoe alle verschillende ingenieuze boobytraps werken die de VietCong had ontworpen. Als je die ziet, dan snap je wel dat de Amerikanen 'verloren' hebben. Ook mochten we zelf de tunnels in. Ze hebben de tunnels voor de toeristen groter gemaakt, maar nog pastte Mayo er maar net aan in. Al kruipend in het pikdonker kroop ze zo'n50 meter door de nauwe tunnels. Ongelooflijk hoe de Vietnamesen leefden in een gangenstelsel van maar 80 cm hoog! Bij de CuChi tunnels is er de mogelijkheid om op en shooting range wapens uit de oorlog af te vuren: je koopt de kogels die dan voor je in een machine geweer worden geladen en vervolgens kan je mikken op doelen in de verre verte. We zijn allebei erg tegen wapens, maar wanneer krijg je in je leven nou de kans om een vuurwapen van deze proporties af te schieten. Doodsbang (vooral Marlies) en 'gewapend' (letterlijk) met onze kogels gingen we dus naar de range, waar de wapens klaarstonden. Kogel wordt geladen, koptelefoon op tegen het geluid, proberen te richten en schieten maar. Wat een knal, wat een gevoel, onbeschrijvelijk. Het was eens maar nooit meer! Het idee dat je mensen hiermee kan vermoorden. Doodeng!! Maar we zijn zeker een ervaring rijker.

Vandaag weer een relaxed dagje in Saigon, waarbij we dus vooral weer de website hebben bijgewerkt (foto's van de afgelopen 3 weken staan er eindelijk op: Hanoi, Halong Bay, Hoi An, Mui Ne en Saigon). Morgen gaan we richting de Mekong Delta, en dan over de rivier naar de Cambodjaanse grens.

Liefs,

Marlies & Mayonne